“ยัง ฉันยังไม่ได้จับมือถือเลย”
จูนรีบดูตามที่เพื่อนบอก ก่อนจะเห็นข่าวตัวเอง ขึ้นฟีดเต็มไปหมด
“ฉันจะทำไงดีลินิณญ์ ฮึก ฮึก ฮึก”
จูนถึงกลับปล่อยโฮ แจนทำอย่างที่พูดจริงๆ
{แกใจเย็นนะจูน ฉันจะช่วยแกเต็มที่ แค่โทรมาบอกแกเฉยๆ}
“ขอบใจแกมากนะ ฮึกฮึก”
{อย่าคิดมากนะ}
ติ้ด!
“เกิดอะไรขึ้น”
ลีโอรีบถามขึ้น เมื่ออยู่ๆจูนก็ร้องไห้โฮขึ้นมา
“พี่แจนปล่อยข่าวว่าจูนแย่งสามีพี่สาว คราวนี้ไม่ปิดหน้าด้วย ฮือ ฮือ พี่ลีโอจูนกลัว”
ลีโอรีบกอดคนตัวเล็กเอาไว้ คิ้วหนาขมวดมุ่นชนกัน
“เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
เขารีบหยิบเอามือถือ แล้วเดินหายไปที่ระเบียง
พร้อมเสียงคุยกับใครบางคนที่ดังมาเป็นระยะ แต่ก็แทบจับใจความไม่ได้
“ครับพี่ ”
“ครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
คุยเสร็จก็เดินกลับเข้ามาในห้อง และสวมกอดคนตัวเล็กไว้อีกครั้ง
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ให้พี่สายธารจัดการให้แล้ว ”
แขนเล็กวาดกอดเอวหนาพี่ลีโอไว้แน่น
“พี่ลีโอ ฮึก ฮึก ”
