“อย่าเหรอ?คนที่แอบหนีกลับกรุงเทพโดยไม่บอก ไม่รู้จริงๆเหรอว่าต้องโดนอะไร”
ลีโอถามเธอเสียงเรียบ ในแววตาเจือด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมจูนต้องบอกพี่ละ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
พี่ก็มีพี่แจนอยู่แล้วหนิ”
เธอเองก็พูดอย่างไม่ยอม ไม่มีความจำเป็นเลยซักนิดที่ต้องบอกเขา
“ได้!!แสดงว่าความจำเสื่อม สงสัยคงต้องทวนความจำกันหน่อย”
ไม่พูดเปล่าตาคมจับจ้องที่หน้าสวยเพียงไม่นาน
ก่อนจะบดจูบเธออย่างเร่าร้อน ร่างกายเธอเองก็ตอบสนองเขาทุกสัมผัส แม้ปากจะปฏิเสธเพียงใดแต่ลึกๆแล้วก็ไม่อาจต้านสัมผัสจากเขาได้เลย ในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน เขาไม่แม้แต่จะหยุดพักให้เธอได้หายใจ กระแทกเธออยู่แบบนั้นจนครึ่งค่อนคืน ก่อนดึงร่างเล็กเข้ามากอดแล้วหลับตามเธอไป
วันต่อมาที่มหาลัย
“ห้าว!!”
เช้าที่ไม่สดชื่นของจูน เปิดเรียนขึ้นปี2วันแรก
เธอควรจะสดชื่นสดใสกว่านี้มั้ย เธอไม่ควรจะมานั่งหาวหวอดๆน้ำตาไหลอยู่แบบนี้ด้วยซ้ำ
“จูน”
