“ใครโทรมาเหรอคะ ”
เมื่อเห็นลีโอมีสีหน้าที่เคร่งเครียด จูนจึงถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ ปู่พี่น่ะ เดี๋ยวพี่ขอคุยโทรศัพท์แป๊บนึง”
เขาบอกคนตัวเล็ก ก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะกดรับสายของปู่
“ครับปู่”
{แกเลิกเรียนหรือยัง ตอนนี้ปู่อยู่ที่คอนโดของแก
มีเรื่องจะคุยด้วย }
“ ยังไม่กลับครับ คงดึกหน่อย”
ลีโอตอบอย่างไม่สนใจปู่
{แล้วแกจะให้ฉันรออยู่แบบนี้หรอ เอาสมองส่วนไหนคิด รีบกลับมาอย่าให้ฉันต้องโมโห}
ติ้ด!!
“เฮ้อ!!”
ลีโอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ถึงขั้นปู่ขึ้นมาที่กรุงเทพ แน่นอนว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ลีโอ”
จูนมองหน้าเคร่งเครียดของเขา แล้วถามขึ้นอย่างเป็นห่วง หลังจากปู่วางสายไปลีโอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอเองเห็นแล้วก็กังวลใจไม่น้อย รีบถามลีโอด้วยความเป็นห่วง
“ ปู่พี่มารออยู่ที่คอนโด เดี๋ยวเธอไปกินชาบูกับเพื่อนเลยนะ คุยกับปู่เสร็จแล้วพี่จะไปรับ”
ลีโอบอกคนตัวเล็กด้วยสีหน้า
