“ขอบคุณนะคะพี่ไดจิ แล้วก็พี่ๆทุกคนด้วย”
ช่วงนี้เธอใช้คำว่าขอบคุณได้เปลืองมาก ก็ไม่รู้จะทำยังไง เมื่อปัญหาช่วงนี้ก็เกิดแต่กับเธอจริงๆ
“ อย่าคิดมากนะ กินข้าวให้อิ่มนอนให้หลับ เดี๋ยวไอ้ลีโอก็กลับมา ”
ตอนนี้จูนน่าสงสารมาก ร้องให้จนตาบวมเป่งไปหมด ทุกคนได้แต่คอยปลอบใจ ช่วงเวลานี้ต้องดูแลอย่างใกล้ชิดไปก่อน
ครืด ครืด
คุยกันไปได้พักนึง เสียงมือถือของไดจิก็ดังขึ้น
ทุกคนต่างหันไปมองเป็นตาเดียว เพราะกำลังลุ้นว่าใครโทรมา
“ครับเฮีย”
{รถที่ให้ตรวจสอบเส้นทาง ขับไปทีโรงแรมxxx
ส่วนรถตู้มุ่งหน้าสู่ภาคเหนือ และมีคนบางส่วนที่คิดว่าน่าจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวไป}
เสียงปลายสายรีบบอกข้อมูล
“เฮียแน่ใจรึเปล่าครับว่ามีคนขึ้นฮอลล์ไป ”
{แน่ใจสิ แต่เหมือนมีคนไม่ได้สติด้วย สอบถามได้แค่รปภ. ส่วนกล้องวงจรปิดทางโรงแรมไม่ให้ดู
เพราะเป็นความลับของลูกค้า ก็น่าจะใหญ่พอสมควร}
“ ขอบคุณมากครับเฮีย ”
ทุกคนได้ย
