บทที่ 4 เด็กดื้อด้าน
685 คำ
แกร๊ก!!
หลุยส์เปิดประตูและกวาดมองทั่วห้องนอนก็ไม่พบร่างหญิงสาวที่สร้างปัญหา เขาก็ถอนหายใจอย่างโลกอก
“ยัยดื้อ จะตามฉันไปถึงไหน” หลุยส์บ่นและรีบแต่งตัวเพราะไม่อยากเถียงกับเด็กสาวที่กำลังรอเขาแต่งตัว
“จะไปก็รีบไป เวลาฉันมีค่า” ร่างสูงเดินเข้ามาและหยุดที่หน้าหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
“อาหะ” เธอขานรับและเก็บโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋าหรู และลุกขึ้นเดินเพื่อเตรียมออก หลุยส์เดินตามร่างบาง แต่ร่างบางหยุดกะทันหัน จึงทำให้เขาชนเข้ากับแผ่นหลังบางอย่างจัง เขาเผลอสูดดมกลิ่นหอมจากเรือนร่างบางตรงหน้าอย่างลืมตัว
“กุญแจรถพี่ละคะ” แพรวาหันหน้ามาถามและประสานสายตากับอีกฝ่ายอย่างไม่มีท่าเขินอาย
“ก็เธอมารับฉันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ค่ะ แค่มาดูรบกวนพี่หยิบกุญแจและขับไปเองนะคะ แพรขี้เกียจขับมาส่ง” เธอพูดเสร็จและหันหลังเดินเชิดออกไปอย่างไม่สนใจคนข้างหลักอีก
“ยัยเน่า” เขาตะโกนด่าไล่หลัง แต่นางแบบสาวก็ไม่สนใจ
พึ่บ ปัง!!
แพรวาเปิดประตูรถ และปิดเสียงดังตามอารมณ์ที่โกรธอีกคน ตอนแรกเธอกะจะมารับเขาแล้วไปด้วยกัน แต่พอมาเห็นเขาอยู่กับคนอื่นเธอก็โกรธและน้อยใจที่อีกฝ่ายไม่เคยเห็นหัวเธอเลย เธอแอบรักเขาตั้งแต่สมัยเธอยังเด็กๆ แค่เธอเห็นหน้าเขาครั้งแรกเธอก็ชอบเขาอย่างไม่สามารถหักห้ามใจได้ ยิ่งนานวันความรู้สึกเธอก็แน่ชัดไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“ผู้ชายเฮงซวย ทำไมแพรต้องมาหลงรักพี่ด้วยนะ” นางแบบสาวอารมณ์เสียว่ากล่าวตัวเองที่แอบไปหลงรักผู้ชายเพลย์บอยคนนั้นได้อย่างไง ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยใจดีกับเธอเลยสักครั้ง แถมเกลียดขี้หน้าเสียเต็มประดา
เธอสตาร์ทรถและรีบเหยียบคันเร่งออกตัวเพื่อขับตรงไปบ้านคุณป้าที่เป็นแม่ของชายหนุ่มที่เธอแอบหลงรัก
“มาแล้วเหรอลูก แม่เตรียมของเสร็จพอดีเลย”
“สวัสดีค่ะคุณป้า หอมจังเลย” แพรวาเดินเข้ามาสวัสดีและสวมกอดอย่างคิดถึง
“พี่หลุยส์ละ ไม่มาด้วยกันเหรอลูก”
“เดี๋ยวก็คงมาถึงแล้วค่ะ พี่หลุยส์เขาขับตามแพรมา”
“ไม่มาด้วยกันละจ๊ะ”
“ก็พี่หลุยส์นะสิคะ ไม่ยอมมา ต้องการขับรถตัวเองมาท่าเดียว แพรจึงไม่อยากขัด” หญิงสาวโกหกและแกล้งทำน่าเศร้า เพราะเธอต้องการให้คุณป้าจัดการคนใจร้ายแทนเธอ
เอี๊ยด~~~~~~~~~
เสียงรถขับเข้ามาและเบรกเสียงดัง จึงทำให้หญิงสาวร่างบางรับรู้ได้ทันที คนใจร้ายได้ขับรถมาถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“แกดื้อกับน้องใช่ไหม น้องชวนให้มาด้วยกันแกก็ไม่ยอมมา เมื่อไรจะเลิกนิสัยแบบนี้สักที น้องแพรวาทำอะไรให้แกไม่ชอบใจ บอกแม่มาสิ” อิงอรรีบเทศน์ลูกชายตัวดีทันทีเมื่อเห็นหน้าหล่อ ๆ เดินเข้ามา
“เห๊อะ ยัยนั้นบอกแม่แบบนั้นเหรอ”
“พูดถึงน้องดี ๆ มายัยนงยัยนั้น น้องชื่อแพร แพรวาจ๊ะ โทรไปก็ไม่ไม่รู้จักรับสายมัวทำอะไรอยู่ห้ะ” อิงอรขึ้นเสียงกับลูกชายอย่างโมโห
“ขอโทษครับ คุณหญิงอิงอร ลูกชายนอนหลับสนิทเกินไปจนไม่ได้ยินเสียงคุณหญิงอิงอรโทรเข้ามาเลยครับ” หลุยส์พูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นและเข้ามาสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างประจบ
“น่าตีนะเราไม่ต้องมาอ้อนเลย” อิงอรหัวเราะกับความดื้อของลูกชาย ต่อให้โตแค่ไหนในสายตาผู้เป็นแม่เขาก็คือเด็กวันยังค่ำของเธอ
แพรวามองชายหนุ่มที่โกหกว่านอนหลับด้วยสายตาอย่างเอื้อมระอาแต่ก็ไม่ได้โต้แย้งขึ้นมา เพราะเธอไม่อยากผู้เป็นป้าเสียใจถ้ารู้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนลั่นลากับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า
- ผู้เขียน
