โปรดคุณรู้สึกตัวเมื่ออาการไข้เริ่มทุเลาลง เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น แม้จะยังมีอาการปวดหัวตุ้บๆ อยู่บ้าง แต่ก็พอไหว หมอหนุ่มปรายตามองหาคนที่คอยดูแลเขามาทั้งคืน ก่อนจะสะดุดกับร่างเล็กๆ ของนิศานั่งนอนหลับข้างๆนั่ง ศีรษะพิงกับพนักโซฟา
ไม่รู้ทำไม…ริมฝีปากหนาถึงคลี่ยิ้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ โปรดคุณมองมือเล็กของเธอที่ยังจับผ้าเช็ดตัวไว้แน่น ราวกับยังกังวลไม่วางใจ แม้จะเผลอหลับไปแล้ว
หมอหนุ่มยันตัวลุกนั่งอย่างช้าๆ มองใบหน้าสวยที่ยังคงหลับสนิทอยู่ เขารู้ดีว่าเวลาตัวเองป่วยนั้นมันหนักหนาแค่ไหน ขนาดแม่เขายังเคยบ่นว่า ‘ทำงานจนล้มไปทีไร เหนื่อยคนไปทั้งบ้าน’ แล้วนี่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างนิศาจะเหนื่อยขนาดไหนกันนะ?
โปรดคุณค่อยๆ ช้อนร่างเล็กขึ้นมาอย่างเบามือ ระมัดระวังไม่ให้คนในอ้อมแขนตื่น มือหนากระชับวงแขนแน่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ถึงน้ำหนักเบาๆ ที่ซบอยู่กับอก เขาก้าวเท้าไปช้าๆ วางร่างนิศาลงบนเตียงนุ่มอย่
