ณัฐณิชาแทบหายใจไม่ทั่วท้อง ใบหน้าแดงซ่านจนร้อนผ่าว เธอรีบยกมือดันไหล่เขาเบา ๆ เสียงหวานสั่นสะท้านเอ่ยออกมาอย่างอ้อนวอน
“ค-คุณวิน… ไม่ได้นะคะ… ที่นี่มัน… ไม่ได้…” เสียงเธอแผ่วลงด้วยความกลัวว่าหากมีใครเปิดประตูเข้ามา เหมือนอย่างครั้งก่อน เธอคงถูกกล่าวหาว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาอู้งานอีกแน่
กวินเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมเข้มฉายแววหงุดหงิดน้อย ๆ เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเรียบเย็นแต่แฝงแรงอารมณ์ไว้เต็มเปี่ยม
“ทำไม… ถึงไม่ได้?”
เพียงแค่คิดถึงสายตาของวิทวัสที่มองเด็กสาวเมื่อตอนเที่ยง กวินก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมา
ยิ่งเธอทำเหมือนไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ เขาก็ยิ่งอยากประกาศให้โลกรู้… ว่าเธอเป็นของเขา
“เดี๋ยวมี… มีคนเข้ามาเห็นนะคะ… คุณวิน หยุดเถอะค่ะ…” เธออ้อนเสียงสั่น มือเล็กพยายามดันเขาออกแต่ยิ่งเหมือนยั่วให้เขารุกคืบ
หยุดน่ะหรือ… หึ… จะหยุดได้ยังไง ในเมื่อร่างกายเขาตอนนี้กำลังโหยห
