หลังจากพ่อกับน้องชายออกไปแล้ว กวินเอนตัวลงกับโซฟา หลับตาลงช้า ๆ ทั้งที่วันนี้ไม่ได้มีงานหนัก ไม่ได้มีการประชุมที่น่าปวดหัว แต่เขากลับรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยจนแทบไม่อยากขยับตัว
ความรู้สึกนี้มันสุมอยู่ในอกมานานหลายปี ความเหนื่อยใจ ความรู้สึกแปลกแยกในครอบครัว ทั้งที่ในอดีตผู้ชายคนนั้น…พ่อของเขา เป็นคนอ่อนโยน อยู่ด้วยแล้วอบอุ่น มีเวลาว่างให้เสมอในวันที่เขาเรียกหา
แต่ทุกวันนี้ เขาแทบไม่อยู่ในสายตาของบิดา
ทั้งที่เขาทุ่มเทให้กับบริษัทมากกว่าใคร ทำงานจนบริษัทเติบโตขึ้นหลายเท่า แต่ผลตอบแทนที่ได้กลับเป็นเพียงความเฉยชา เย็นชา จนบางครั้งเขาอยากจะถามให้รู้แล้วรู้รอด ว่าเพราะอะไร? เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?…ถ้าเขาได้พบเธอ ความจริงทุกอย่างคงกระจ่าง
เสียงประตูเปิดเบา ๆ ทำให้ความคิดเหล่านั้นหยุดลง ณัฐณิชาเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ หลังชายสองคนนั้นออกไป เธอเห็นร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าคมขมวดคิ้วเล็กน้
