หลังจากที่ร้องไห้อยู่นาน ณัฐณิชาก็นึกขึ้นได้ว่าคุณป้ากำลังป่วย การออกมาตากแดดตากลมแบบนี้คงไม่ดี เธอจึงรีบพยุงร่างผอมบางกลับขึ้นมาพักบนห้อง
เมื่อขึ้นมาถึง ณิชาก็เพิ่งสังเกตว่าในห้องเล็ก ๆ ของคุณป้ามีหนังสือนิทานสำหรับเด็กวางกองอยู่หลายเล่ม บางเล่มขอบปกหลุดลุ่ย บางเล่มเปิดค้างอยู่เหมือนเพิ่งอ่านค้างไว้
“คุณป้าคะ อยากได้อะไรอีกไหม? ณิปลอกส้มไว้ให้แล้วนะคะ เอาไว้ทานหลังอาหาร”
เสียงใสเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม เธอวางมือจากลูกส้มที่เพิ่งปลอกเปลือกออกจนหมด วางไว้บนจานเล็ก ๆ ข้างเตียง
“ไม่แล้วละ ขอบใจมากนะ” คนป่วยยิ้มบาง ๆ ขณะหยิบชิ้นส้มเข้าปาก
“คุณป้าชอบอ่านหนังสือนิทานเหรอคะ?” เด็กสาวถามอย่างใสซื่อ มองหนังสือที่กองอยู่ด้วยสายตาสนใจ
คุณป้าเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ
“อืม… ชอบอ่านให้ลูกชายฟังนะ เขาชอบฟังนิทานก่อนนอน”
ณัฐณิชาสะดุดกับคำตอบนั้น เธอถามต่อด้วยความประหลาดใจ
“คุณป้ามีลูกชายด้วยเห
