นิศามองโทรศัพท์ที่แผดเสียงเรียกอย่างต่อเนื่อง หน้าจอสว่างวาบโชว์ชื่อคนที่โทรเข้ามาทั้งสัปดาห์ เธอปล่อยให้เสียงนั้นดังแล้วเงียบไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่แม้แต่จะเอื้อมไปกดรับ เลขาสาวทรุดตัวลงบนเตียงนุ่มในห้องพักของโรงแรมอย่างอ่อนแรง
ห้องพักของเธออยู่ตรงข้ามกับห้องของเจ้านาย วันนี้กวินสั่งให้พักผ่อน เพราะณัฐณิชาดูเหนื่อยล้าจากการเดินทาง สีหน้าของน้องซีดจนนิศาอดเป็นห่วงไม่ได้ กลัวว่าน้องจะไอาการแย่ลงกว่าเดิม
เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่อง สลับกับเสียงข้อความ นิศาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบมันขึ้นมา เปิดอ่านทั้งที่รู้ดีว่าเนื้อความจะเป็นอย่างไร
‘คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่รับสายผมเลย’
‘ตอบหน่อยครับ อย่างเงียบไปแบบนี้ ผมใจคอไม่ดี’
‘คุณ…หลบหน้าผมอยู่ใช่ไหม’
นิศาวางมือถือกลับไว้ที่เดิมด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอเองก็ยอมรับว่ากำลังหลบหน้าหมอหนุ่มอยู่ ใครจะไปกล้าสู้หน้ากันเล่า ก็เธอเผลอจูบเขาไปซะขนา
