กวินขับรถมารับกระต่ายตัวน้อยของเขาที่โรงพยาบาลในช่วงเย็น ยอมรับว่าเมื่อคืนแขนเขาชาไปทั้งแถบ แต่ชายหนุ่มไม่ปริปากบ่น เขาออกมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เพราะมีเอกสารอีกมากที่ต้องตรวจสอบ รวมถึงโปรเจกต์ทางเหนือที่กำลังมีปัญหา แม้จะมีวิทวัสคอยช่วยอยู่ห่างๆ แต่กวินก็ยังไม่วางใจ เขาไม่ไว้ใจน้องชายต่างสายเลือดคนนี้เท่าไรนัก
“ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?”
ทันทีที่ลิฟต์เปิดออก กวินเผลอชนเข้ากับร่างบางแห้งจนเธอเซ เขาคว้าแขนผอมนั้นไว้ทันที พลางสำรวจร่างกายของคู่กรณีในชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาล
“ไม่เป็นไรจ้ะพ่อหนุ่ม ฉันไม่เป็นอะไร”
เสียงแหบแห้งนั้นราวกับก้องอยู่ในความทรงจำ กวินตัวชาไปชั่วขณะ เขาค่อยๆ เลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้า ดวงตาคู่นั้นช่างโศกเศร้า ใบหน้าผอมตอบ ผิวขาวซีดจนคล้ายกระดาษ กวินคุ้นตาดวงตาโตคู่นั้นอย่างน่าประหลาด ในใจเขาวูบไหวอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“ปะ... ปล่อยฉันเถอะจ้ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว”
คนป่วยลุก
