ณัฐณิชายืนมองสายฝนที่กระหน่ำลงมาจากฟ้ากว้าง ผ่านกระจกบานใหญ่ตรงระเบียงห้อง คืนนี้ฝนตก บรรยากาศเย็นสบาย แสงสีของเมืองกรุงในยามค่ำคืนยังคงสว่างไสวตัดกับความมืดรอบตัว ร่างเล็กในชุดนอนบางเบายกมือขึ้นกอดอก ลูบแขนตัวเองเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิที่ค่อยๆ ลดต่ำลง
“ไม่หนาวหรือไง หืม…”
เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นหอมสะอาดของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แขนแกร่งโอบรวบร่างเล็กเข้ามากอดจากด้านหลัง แผ่นหลังเนียนสัมผัสกับแผงอกเปลือยเปล่าอุ่นๆ กวินกดจมูกหอมแก้มนวลเบาๆ ก่อนจะซุกหน้าลงบนซอกคอขาวนุ่ม
“ถ้าคุณวินกอดแน่นๆ ณิก็ไม่หนาวแล้วค่ะ” เธอพูดเสียงอ่อน อ้อนเขาเบาๆ
“ไปหัดอ้อนมาจากไหนหืม… กระต่ายของฉัน”
เขาแกล้งสูดดมกลิ่นหอมจากกายสาวอย่างหมั่นเขี้ยว
“ณิไม่ใช่กระต่ายซักหน่อย…” เธอหันไปบ่นเสียงอ้อมแอ้ม หน้าแดงเรื่อ
“ดูทำหน้าเข้า ยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ ยิ่งฟันหน้านะ นี่แอบเอาฟันกระต่ายมาใส่ใช่ไหมเนี่ย”
เ
