หลังงานเลี้ยงเลิก
ภายในรถสปอร์ตคันหรูที่กำลังแล่นไปบนถนนยามค่ำคืน บรรยากาศเงียบงันมีเพียงเสียงเครื่องยนต์ประสานกับแสงไฟจากถนนลอดเข้ามา ลลินที่นั่งกอดกระเป๋าไว้บนตักเงียบมานาน ในที่สุดก็กล้าหันไปมองคนขับที่ยังคงขับรถด้วยท่าทีสงบ
เสียงหวานแผ่วเอ่ยขึ้นอย่างไม่อาจเก็บความสงสัยได้อีกต่อไป
“พี่ภูคะ…ที่พี่พูดในงานเลี้ยง ว่า เราไม่ได้เลิกกัน …มันหมายความว่ายังไงคะ”
ภูผาเหลือบตามามองแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับไปที่ถนน ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มบาง ๆ
“ก็หมายความตามนั้น…เราไม่เคยเลิกกันจริง ๆ”
“…แต่วันนั้น พี่เป็นคนพูดเองชัด ๆ ว่า เลิกกันเถอะ”
เสียงสั่นพร่า หวนคิดถึงวันที่เธอร้องไห้จนแทบขาดใจ
ภูผาหัวเราะเบา ๆ ทว่าฟังดูขมขื่น
“ใช่ พี่พูดคำนั้นออกไปเอง แต่ในใจ…ไม่เคยมีสักครั้งที่คิดจะเลิกกับเธอจริง ๆ”
“พี่ภู…”
เรียวปากสีหวานกำลังอ้าปากจะพูด แต่เสียงก็สั่นเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ยต่อ
ชายหนุ่มถอนหายใจ มือห
