ณ โรงพยาบาลx
ภายในห้องพักผู้ป่วย
เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ อากาศเงียบสงบจนได้ยินเสียงลมหายใจอ่อนแรงของผู้ป่วยบนเตียง
ลลินก้าวเข้ามาช้า ๆ ก่อนจะก้มมองพ่อที่นอนหลับสนิท ใบหน้าซีดเซียวแต่สงบเงียบ เธอสูดลมหายใจลึกแล้วเดินไปหามารดาที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง
“แม่คะ…”
ผู้เป็นแม่เงยหน้าขึ้น ดวงตาล้าแต่ยังอ่อนโยน เมื่อเห็นลูกสาวก็ยิ้มบาง ๆ
“อ้าว ลลิน ไปไหนมาลูก แต่งตัวสวยเชียว”
หญิงสาวเหลือบตามองชุดเดรสที่ยังไม่ได้เปลี่ยนออก ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง ๆ
“ลลินไปงานเลี้ยงรุ่นมาค่ะแม่”
“แล้ว…ไม่มีใครว่าอะไรลูกใช่ไหม” เสียงแผ่วลง แววตาหม่นหมองเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “แม่ขอโทษนะ ครอบครัวเราไม่น่าเลย”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะแม่”
ลลินย่อกายลงนั่งข้าง ๆ จับมือแม่เบา ๆ
“ที่พ่อกับแม่เลี้ยงลลินจนโต ลลินก็คิดว่าดีมากแล้ว ต่อให้ไม่มีเงินทองหรูหรา แต่ลลินมีพ่อแม่ที่รัก…ก็ดีที่สุดแล้วค่ะ”
คำพู
