เช้าวันต่อมา เวลาเจ็ดโมงครึ่ง
ลลินนอนพลิกตัวไปมาเกือบทั้งคืน สุดท้ายก็ไม่อาจข่มตาหลับได้ ความคิดวนเวียนกับคำพูดของแม่เมื่อคืนยังคงก้องอยู่ในหัว “ตระกูลพิพัฒน์ไพศาล…เป็นต้นเหตุที่ทำให้ครอบครัวเราล้มละลาย”
เมื่อฟ้าเริ่มสว่าง เธอจึงตัดสินใจออกจากห้องเช่า มาถึงบริษัทก่อนเวลาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หญิงสาวพยายามตั้งสติ สูดหายใจลึก ๆ แล้วก้าวเข้าไปในตึกสูงด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังใกล้เข้ามา เตชินท์ เลขาคนสนิทของภูผา เดินถือแฟ้มเอกสารหนา ๆ ตรงเข้ามาหา
“อ้าว มาก่อนเวลาเชียวนะคุณลลิน ปกติมาวันแรก ๆ ก็ยังสาย ป่านนี้ยังไม่ถึงบริษัทเลยด้วยซ้ำ”
ลลินยิ้มบาง ๆ พยายามไม่ให้เขารู้ว่าเมื่อคืนร้องไห้จนตาบวม
“ค่ะ ตื่นเช้าแล้วนอนไม่หลับ เลยคิดว่ามาทำงานก่อนน่าจะดีกว่า”
เตชินท์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะลดน้ำเสียงลงเล็กน้อย
“เช้านี้คุณภูมีนัดกับอาเล็ก…ทายาทของตระกูลอีกคน เขา
