ตอนเย็น
ครึ่งชั่วโมงก่อนเลิกงาน
ลลินนั่งเงียบอยู่หน้ากระดาษสีขาว ใจเธอสั่นระรัวขณะลากปากกาลงไปทีละบรรทัด…
“ใบลาออก” คำที่หนักหน่วงเหมือนก้อนหินถ่วงอก เธอเขียนมันจนเสร็จเรียบร้อย มือบางกำกระดาษแน่น ราวกับมันคือการตัดขาดความสัมพันธ์ที่เธอไม่อยากจะยอมรับ
แต่เมื่อคิดว่าให้เตชินท์เอาไปแทน เธอกลับลังเล…
“ไม่…นี่เป็นเรื่องของเรา ฉันต้องยื่นเองกับมือ”
เธอสูดหายใจลึก เดินตรงไปที่ห้องทำงานของภูผา เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นคือร่างสูงที่กำลังนั่งก้มหน้าจดจ่อกับแฟ้มงาน ใบหน้าคมคายจริงจังจนไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมองเธอ
ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ โดยไม่ละสายตาจากงาน
“มีอะไรเหรอ ลลิน”
เจ้าของใบหน้าสวยชะงัก แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว แต่มั่นคง
“ฉันเอาใบลามาให้เซ็นค่ะ ตั้งแต่พรุ่งนี้…ฉันจะลายาว ๆ”
ภูผายังพิมพ์ต่อ พลางเอื้อมมือออกมา
“อืม เอามานี่สิ ช่วงนี้พี่ยุ่ง ๆ จะไม่ได้ทักหานะ…ส่วนเรื่องไปทานข้าวที่บ้านพ
