3 วันต่อมาที่จังหวัดเชียงใหม่ เนื่องจากลลินต้องย้ายพ่อมาผ่าตัดที่เชียงใหม่ และพักฟื้นที่นี่เลย
ณ ห้องพักฟื้นโรงพยาบาลเอกชน
ภายในห้องพักฟื้นสีขาวสะอาด อากาศเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศ ลลินก้มลงประคองแขนพ่อให้ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งพิงหมอนสูง เสียงเธอนุ่มนวลเหมือนกลัวว่าลมปากจะทำให้คนป่วยเหนื่อยล้า
“คุณพ่อค่อย ๆ ลุกนะคะ ลุกมาทานข้าวค่ะไม่ต้องรีบร้อน ตอนนี้หมอบอกว่าพ่อทานได้แค่อาหารอ่อน ๆ ไปก่อน”
คุณพ่อที่ใบหน้ายังซีดเซียว แต่แฝงด้วยรอยยิ้มอ่อนแรง พยายามยกมือขึ้นลูบศีรษะลูกสาวเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบเบา ๆ
“พ่อไม่ได้กินฝีมือลูกสาวตั้งนานแล้วนะ… แม่บอกว่าจะเปิดร้านอาหารใช่ไหม”
ลลินยิ้มทั้งน้ำตา
“ค่ะ ถ้าพ่อหายดีเมื่อไร แม่บอกว่าจะให้พ่อเป็นคนแรกที่ได้ชิมอาหารของร้านเราเลยค่ะ พ่อต้องเป็นลูกค้าคนพิเศษของหนูกับแม่เท่านั้นนะคะ”
คุณพ่อหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่แรงยังไม่มากนัก เสียงหัวเราะนั้นเต็มไป
