ติ้ด…
เสียงวางสายดังขึ้น ภูผานั่งนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ มือหนายกขึ้นนวดขมับเบา ๆ คำพูดของคุณย่ายังดังก้องอยู่ในหัว “ผู้หญิงแบบหนูลลิน หายากยิ่งกว่าเพชรแท้… อย่าปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด”
ในที่สุดเขาก็ลุกพรวดจากเก้าอี้ สูทตัวหรูถูกพาดทิ้งไว้บนพนักเก้าอี้โดยไม่ไยดี ก่อนจะรีบหยิบกุญแจรถกับโทรศัพท์แล้วก้าวขายาวออกจากห้องทำงานทันที
ไม่นานนัก รถสปอร์ตสีดำเงาวับก็แล่นฝ่าการจราจรตรงไปยังโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในกรุงเทพฯ ที่เขาสืบมาว่าพ่อของลลินรักษาตัวอยู่
ภายในโรงพยาบาล
เสียงส้นรองเท้าหนังดัง ตึก ตึก ตึก ไปตามโถงทางเดินยาว พยาบาลหลายคนเหลียวมองเพราะคุ้นหน้าท่านประธานหนุ่มที่ขึ้นหน้าหนังสือธุรกิจบ่อยครั้ง
ภูผาเดินตรงไปยังแผนกผู้ป่วยใน เมื่อถึงเคาน์เตอร์ก็ถามทันทีด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน
“ขอโทษครับ ห้องพักผู้ป่วยของตระกูลวัฒนกูล อยู่ชั้นไหน”
พยาบาลเปิดแฟ้มตรวจสอ
