เช้าวันรุ่งขึ้นที่สนามบินเชียงใหม่
เสียงประกาศเที่ยวบินขาเข้าดังแว่ว ๆ เคล้ากับเสียงผู้โดยสารเดินขวักไขว่ไปมา ภูผาในชุดสูทกึ่งทางการก้าวลงจากสายพานรับกระเป๋าด้วยใบหน้าขรึมขึง แววตาคมกริบกวาดมองรอบ ๆ อย่างคนที่กำลังหาที่พึ่งเพื่อตามหาใครบางคน
เขาลากกระเป๋ามาหยุดที่โถงด้านหน้า สูดหายใจลึกแล้วสบถเบา ๆ กับตัวเอง
เขาพึมพำเสียงทุ้ม แฝงความหงุดหงิดกับความเป็นห่วง
“เชียงใหม่กว้างขนาดนี้… ลลินอยู่ตรงไหนของเมืองนี้กันแน่ จะให้เดินหาไปเรื่อย ๆ เหรอวะ…”
มือหนากำมือถือแน่น เขาลังเลว่าจะโทรหาเตชินท์เพื่อขอให้ช่วยตามสืบข้อมูล หรือจะใช้วิธีตามด้วยตัวเอง แต่สุดท้ายก็ส่ายหัวแรง ๆ เพราะนี่คือเรื่องที่เขาต้องเจอเอง ไม่ใช่ให้คนอื่นจัดการแทน
“ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินเชียงใหม่ พี่ก็จะหาลลินให้เจอ… ไม่ว่าจะอยู่ที่ซอกไหนมุมไหน”
เขาก้าวฉับ ๆ ออกจากสนามบิน สายตาคมเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ขณะที่ในอกยังคงก้องเสียงคำ
