10 นาทีต่อมา
เสียงดนตรีแจ๊สเบา ๆ คลออยู่ทั่วห้องจัดเลี้ยง โต๊ะยาวประดับผ้าลูกไม้สีขาวถูกจัดเรียงอย่างหรูหรา ขนมหวาน ผลไม้ และไวน์วางเรียงเต็มไปหมด ลลินนั่งตรงมุมโต๊ะ มือเรียวใช้ส้อมจิ้มองุ่นเข้าปากทีละลูก ดวงตากลมมองไปรอบ ๆ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากคนที่นั่งข้าง ๆ
แต่ทุกครั้งที่เธอเผลอหันไป สายตาคมของภูผาก็เหมือนจะจ้องมาไม่วางตา จนเธอรีบก้มหน้ากินขนมต่อแทบไม่ทัน
“ลลิน”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นใกล้หู เธอสะดุ้งเล็กน้อย รีบเงยหน้าตอบ
“คะ?”
เขาเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้กว่าเดิม ทำให้ระยะห่างระหว่างกันแทบจะไม่มี ดวงตาคมกริบฉายแววบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก
“เดี๋ยวพี่มานะ”
คำพูดเรียบง่าย แต่ทำให้หัวใจเธอเต้นโครมครามโดยไร้เหตุผล
ลลินกะพริบตาปริบ ๆ อย่างระแวง
“อะ…เอ่อ ค่ะ”
เธอพยายามตอบรับเสียงเบา ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น พยายามไม่แสดงสีหน้าอะไรเกินไป แต่สายตายังคงแอบเหลือบตามองแผ่นหลังกว้างที่ลุก
