บทที่ 6 ไนน์ตี้ไนน์คลับ
1354 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา
ช่วงหัวค่ำ ลลินมาถึงไนน์ตี้ไนน์คลับก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ไฟนีออนหน้าประตูเริ่มสว่างไสว ผู้คนบางส่วนทยอยเดินเข้ามา ทั้งลูกค้าประจำและนักท่องราตรีที่แต่งตัวหรูหรา
คนที่มาก่อนเวลาเปิดพวกนี้คงจะมาจองโต๊ะเอาไว้ ก่อนที่จะเต็ม
‘สู้!’
เธอสูดลมหายใจลึกเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนก้าวเข้าไปด้านใน ร่างเล็กโค้งตัวเล็กน้อยพร้อมเอ่ยทักทายเสียงสุภาพ
“สวัสดีค่ะ”
พนักงานหลายคนหันมามอง ก่อนพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ลลินยกมือไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อม เพื่อสร้างความเป็นมิตรตั้งแต่แรกเจอ
จากนั้น เธอเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่ผู้จัดการร้านนั่งอยู่ “สวัสดีค่ะ หนูชื่อลลินดา วัฒนกูล มารายงานตัวตามที่ได้นัดไว้ค่ะ”
ผู้จัดการเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงาน ดวงตาคมกริบกวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนพยักหน้าช้า ๆ
“มาก่อนเวลา… ก็ดี แบบนี้แหละที่ฉันชอบ” น้ำเสียงเรียบหรูแต่แฝงอำนาจดังขึ้น “ไปเปลี่ยนชุดหลังร้านแล้วออกมารอ ฉันจะให้รุ่นพี่พาเดินดูรอบ ๆ คลับ แล้วค่อยเริ่มงานคืนนี้”
ลลินยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
หัวใจเธอเต้นแรงไม่หยุด นี่คือก้าวแรกในโลกที่ไม่คุ้นเคย โลกที่ต่างจากชีวิตคุณหนูในอดีตโดยสิ้นเชิง… แต่เพื่อครอบครัว เธอพร้อมเผชิญมันทุกอย่าง
ณ ห้องเปลี่ยนชุดพนักงาน
ลลินก้าวเข้ามาในห้องเปลี่ยนชุดขนาดเล็ก กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ปะปนกับกลิ่นเครื่องสำอางของพนักงานคนอื่นลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ เธอก้มมองชุดพนักงานที่ถูกพับไว้บนโต๊ะ เดรสสั้นรัดรูปสีดำ ที่เปิดเผยมากกว่าที่เธอคุ้นเคย
มือเรียวสั่นเล็กน้อยขณะหยิบมันขึ้นมา สั้นเกินไป… รัดรูปเกินไปด้วย แต่เมื่อมองเห็นผ้ากันเปื้อนหนังสีดำที่ต้องใส่ทับ เธอก็พอโล่งใจขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อย… มันช่วยกลบความอายได้บ้าง
เธอยืนอยู่หน้ากระจก สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าขาวซีดเงยขึ้นสบตากับเงาของตัวเอง
“เฮ้อ… สู้นะลลิน เธอไม่ใช่คุณหนูตระกูลผู้ดีอีกต่อไปแล้ว”
เสียงกระซิบเบา ๆ เป็นกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนที่เธอจะรวบรวมความกล้า สวมชุดใหม่แล้วก้าวออกไปสู่โลกที่ไม่คุ้นเคย โลกของไนน์ตี้ไนน์คลับ ที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล
หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ ลลินสูดหายใจเรียกความมั่นใจก่อนก้าวออกมา เธอเดินตรงไปหาผู้จัดการด้วยท่าทีสุภาพ
“ผู้จัดการคะ… ฉันเปลี่ยนชุดแล้วค่ะ”
สิ้นคำพูดนั้น หญิงวัยกลางคนซึ่งยืนสั่งงานลูกน้องอยู่หันกลับมา ดวงตาคมกริบกวาดมองเธอเต็ม ๆ ก่อนยิ้มออกมา
“ว้าว… สวยมาก หุ่นก็ดีด้วยลูกสาว แต่หน้าซีดไปหน่อยนะ มานี่ เดี๋ยวพี่เติมหน้าให้เอง”
ลลินพยักหน้าเบา ๆ “ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
เธอเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงมุมห้อง ผู้จัดการที่ทุกคนเรียกกันติดปากว่า พี่ฟ้า หยิบเครื่องสำอางเล็กน้อยออกมา ปัดแปรงลงบนผิวเนียนของลลินอย่างคล่องแคล่ว
“ที่นี่ เราอยู่กันแบบพี่น้องนะ มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน พี่ไม่ดุหรอก… แต่เรื่องงานต้องเป๊ะ เข้าใจไหม”
เสียงทุ้มอบอุ่นแต่แฝงความเด็ดขาดทำให้ลลินรีบพยักหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ค่ะพี่ฟ้า หนูจะตั้งใจทำให้ดีที่สุดค่ะ”
ผู้จัดการยิ้มบาง ๆ พลางเก็บเครื่องสำอางลงกล่อง “ดีมาก แบบนี้แหละ… ไว้ใจได้”
ห้านาทีผ่านไป ใบหน้าหวานของลลินถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา เดิมทีก็สวยสะดุดตาอยู่แล้ว บัดนี้กลับยิ่งน่ามองจนใครเห็นก็ต้องเหลียวหลัง
พี่ฟ้ายกยิ้มอย่างพอใจ “เอาล่ะ เสร็จแล้ว… นี่ถ้าลูกค้าเห็นนะ รับรองต้องถามหาทันทีแน่”
ลลินหน้าแดงเล็กน้อย ก้มศีรษะ “ขอบคุณค่ะพี่ฟ้า”
ผู้จัดการสาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กอดอกพลางพูดเสียงจริงจังขึ้น “เดี๋ยวพี่จะให้น้องวีน่ารุ่นพี่ที่นี่ พาเดินดูรอบ ๆ คลับและสอนงานไปพร้อมกัน รวมถึงนับโต๊ะให้แม่น ๆ ด้วยนะ เพราะคืนนี้… น้องต้องทำงานจริงเลย”
ลลินเบิกตากว้าง “วันนี้เลยเหรอคะ!?”
พี่ฟ้าหัวเราะเบา ๆ “ใช่สิ นี่มันไนน์ตี้ไนน์นะ ไม่ใช่โรงเรียนฝึกงาน จะได้งานหรืออยู่รอด ต้องเรียนรู้เร็ว เข้าใจเร็ว และทำงานให้เป๊ะตั้งแต่คืนแรก”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจลลินเต้นแรง เธอกำมือแน่น สูดหายใจเข้าลึก ๆ “ค่ะ! ลลินจะตั้งใจทำให้ดีที่สุด”
พี่ฟ้าเอียงคอ ยิ้มบางแต่สายตาคม “ดี… จำไว้นะ ไม่เข้าใจให้ถาม ห้ามเงียบ ห้ามเดาเอง เพราะที่นี่ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นระดับวีไอพี แม้แต่แก้วน้ำผิดก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้”
เธอหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนเน้นเสียงชัดเจน “โดยเฉพาะคุณภาคิน เจ้าของที่นี่… เขาเป๊ะมาก ๆ ถ้าใครทำงานพลาดแม้แต่นิดเดียว รับรองโดนเรียกตัวแน่”
ลลินพยักหน้าหนักแน่น “ค่ะพี่ฟ้า ลลินจะจำใส่ใจไว้เลยค่ะ”
พี่ฟ้าตบไหล่เบา ๆ เป็นกำลังใจ “สู้ ๆ ลูกสาว… พี่เชื่อว่าหนูทำได้”
เวลา 18.00 น.
อีกด้านของภูผา
หลังเคลียร์กองเอกสารที่ก่อนหน้านี้สูงราวภูเขา ตอนนี้โต๊ะทำงานกลับว่างเปล่าไร้แฟ้มใด ๆ ให้กวนใจ ภูผาเอนหลังพิงเก้าอี้ หลุดยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเพื่อนรักอย่างภาคิน
ไม่นานนัก เสียงปลายสายก็ดังขึ้น
“ว่าไง ไอ้ภู”
“กูขออาบน้ำก่อน เดี๋ยวออกไป ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เตรียมโต๊ะไว้ให้ด้วย” น้ำเสียงภูผาฟังดูสบาย ๆ แต่แฝงความเร่งรีบผิดปกติ
ภาคินหัวเราะหยันเบา ๆ “โห ไวจังวะ มึงกลายเป็นคนกะตือรือร้นเรื่องนัดพบปะเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“ชวนกูแล้วอย่าบ่น อย่าถามมาก” ภูผาตอบทันที น้ำเสียงติดหงุดหงิดน้อย ๆ
“เออ ๆ ก็ได้” ภาคินกลั้วหัวเราะ ก่อนถามต่อ “แล้วไอ้เตชินท์ล่ะ มาด้วยไหม”
“กูชวนแล้ว มันบอกว่าถ้าไป… จะเซอร์ไพรส์เอง ช่างแม่งเหอะ”
ภาคินถึงกับหัวเราะลั่น “ฮ่า ๆ ๆ เจ้านายกับลูกน้องที่เป็นเพื่อนสนิทกัน กูยังเดาไม่ถูกเลยนะว่า… ตกลงใครต้องตามใจใครกันแน่วะ”
ภูผายกยิ้มมุมปาก แต่ไม่ตอบโต้ เพียงตัดบท “เลิกพูดมาก เดี๋ยวเจอกัน”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ณ ไนน์ตี้ไนน์คลับ
บรืนนน...
รถหรูคันดำสนิทเคลื่อนเข้ามาจอดด้านหน้าคลับ “Ninety Nine” ไฟนีออนสว่างไสวฉายแสงสะท้อนกับกระจกรถอย่างหรูหรา เมื่อประตูรถเปิดออก ร่างสูงสง่าของ ภูผา ภูวดล พิพัฒน์ไพศาลสกุล ก็ก้าวลงมา
ทันทีที่การ์ดด้านหน้าคลับเห็น เขารีบก้มศีรษะโค้งคำนับด้วยท่าทีเคารพทันที เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น แต่คือเพื่อนสนิทของคุณภาคิน เจ้าของที่นี่
“เชิญครับคุณภูผา… คุณภาคินสั่งไว้แล้ว ให้ขึ้นไปนั่งรอที่โซนวีไอพีชั้นสอง”
การ์ดร่างใหญ่ผายมือเชื้อเชิญด้วยท่าทีสุภาพสุดขีด
“อืม” ภูผาตอบรับสั้น ๆ น้ำเสียงเรียบหรูสมกับบุคลิก ก่อนก้าวเดินเข้าไปในตัวคลับ
ทันทีที่ร่างสูงสง่าเคลื่อนผ่านประตูบานใหญ่ กลิ่นน้ำหอมแบรนด์หรูที่ติดกายเขาก็ลอยอบอวลในอากาศ ผสมกับแสงไฟสลัวและเสียงเพลงบีทหนัก ๆ ทำให้บรรยากาศรอบกายเขาโดดเด่นเกินใคร
สายตาของหญิงสาวมากมาย ทั้งพนักงานและแขกในคลับ ต่างเหลียวมองเป็นตาเดียว กระซิบกระซาบตามหลัง
“หล่อจัง…”
“ผู้ชายคนนี้ใครน่ะ ดูดีชะมัด”
แต่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคนนั้นกลับไม่สนใจเสียงซุบซิบแม้แต่น้อย สายตาคมเพียงมองตรงไปข้างหน้า ขณะที่ฝีเท้าหนักแน่นค่อย ๆ ก้าวขึ้นบันไดสู่ชั้นสอง โซนวีไอพี ที่ภาคินรออยู่หรือเขาต้องมานั่งรอภาคินกันแน่
- ผู้เขียน
