บทที่ 5 น่าสนใจดีนี่
1241 คำ
ห้านาทีต่อมา ลลินเดินเรื่อย ๆ อย่างใจลอย ความคิดพันพันอยู่กับเรื่องงานและครอบครัวที่รออยู่ข้างหลัง
ปึก!
ร่างบางชนเข้ากับใครบางคนจนเอกสารในมือกระจาย
“ขอโทษค่ะ! ลลินไม่ได้ตั้งใจ”
เธอรีบก้มลงเก็บของอย่างร้อนรน พร้อมเอ่ยคำขอโทษด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ชายหนุ่มตรงหน้าย่อตัวลงช่วยเก็บเอกสาร ยกยิ้มบางอบอุ่น “ไม่เป็นไรครับ แต่เหม่อไปถึงไหนเนี่ย”
ลลินเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบ ๆ ดวงตากลมสบเข้ากับใบหน้าคมสะอาดของชายหนุ่ม ผิวพรรณดี หน้าตาหล่อสะอาด ยิ้มอ่อนโยน ท่าทางสุภาพเรียบร้อย
เธอเผลอสารภาพออกมาแทบจะทันที “ฉันกำลังหางานทำค่ะ แต่ยังไม่มีที่ไหนรับเลย… เลยเดินไม่ดู ขอโทษอีกครั้งนะคะ”
เขาหัวเราะเบา ๆ ดวงตาเป็นประกาย “หางานเหรอครับ บังเอิญจัง ผมทำงานฝ่าย HR… ลองมาสมัครที่นี่ไหม”
ลลินชะงัก “ที่นี่… ที่ไหนงั้นเหรอคะ”
“พีเอสกรุ๊ปครับ กำลังต้องการพนักงานจัดเรียงเอกสารกับเดินเอกสารพอดี”
แววตาของเธอสว่างวาบขึ้นทันที “สนใจค่ะ! ฉัน… ลลินนะคะ แล้วคุณ...?”
“ผมพีทครับ เรียกพี่พีทก็ได้” เขายื่นมือออกไปจับอย่างสุภาพ “ถ้าสนใจ เดี๋ยวตามผมเข้ามาได้เลย กำลังจะเข้าบริษัทพอดี”
“ขอบคุณมากค่ะ… พี่พีท”
พีทเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ แววตาฉายความแปลกใจบางอย่าง ชื่อ… หน้าตา… ทุกอย่างคุ้นเหลือเกิน ทำไมรู้สึกเหมือนเคยเจอเด็กคนนี้มาก่อน
ไม่นานนักเขาก็พาลลินเดินตรงเข้ามายังห้องสัมภาษณ์ เขาเป็นคนจัดการเองด้วยตัว เพราะตำแหน่งที่เปิดรับไม่ใหญ่โตนัก เพียงต้องการพนักงานช่วยเอกสารและธุรการเล็กน้อย
เขารับแฟ้มเอกสารจากมือเธอ พลางเปิดอ่านช้า ๆ สายตากวาดไปตามประวัติการศึกษา และทันใดนั้นเอง… แววตาของเขาก็สะดุด
‘โรงเรียนนี้… โรงเรียนเดียวกับกูเลยนี่นา’
ความทรงจำเมื่อสิบปีก่อนย้อนกลับมา วันปัจฉิมตอนเขาจบชั้น มอหก เพื่อน ๆ ต่างซุบซิบกันถึงเรื่อง “ลลิน” เด็กมอต้นที่โดนรุ่นพี่หักอกอย่างโหดร้าย รุ่นพี่ที่อยู่รุ่นเดียวกับเขาเอง…ภูผาประธานใหญ่ที่นี่แหละ
มิน่าล่ะ ทำไมคุ้นตา โตแล้วสวยขนาดนี้เชียว
พีทแอบคิดในใจ มุมปากยกยิ้มบางโดยไม่รู้ตัว
ลลินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม สังเกตเห็นว่าเขาเงียบไปนาน ก็เริ่มใจไม่ดี รีบเอ่ยถามเสียงเบา ๆ
“เอ่อ… พี่คะ… ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่าคะ”
พีทหลุดยิ้มบาง ก่อนส่ายหน้าเบา ๆ
“ไม่ผิดหรอกครับน้องลลิน… พี่แค่รู้สึกคุ้นหน้า ก็เลยเผลอคิดอะไรไปเรื่อย”
น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงทันที
ลลินกะพริบตาปริบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ “คุ้นหน้า… เหรอคะ”
“อืม” พีทยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย “พี่เรียนโรงเรียนเดียวกับน้องมาก่อน ตอนพี่จบ มอหกก็ได้ยินชื่อเราบ่อยอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนั้นน้องยังเด็ก… ไม่คิดเลยว่าพอโตขึ้น จะสวยขนาดนี้”
คำพูดตรงไปตรงมาทำให้แก้มใสของลลินขึ้นสีระเรื่อ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยอย่างเขินอาย
พีทมองแฟ้มในมือต่อ “จริง ๆ ตำแหน่งนี้ไม่ได้ต้องการประสบการณ์อะไรมากหรอกครับ แค่ขยันและตั้งใจพอ พี่เห็นว่าน้องมีความจำเป็นต้องทำงานใช่ไหม”
ลลินเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตสะท้อนแววจริงจัง “ค่ะ หนูอยากทำงานจริง ๆ ค่ะ”
“ดี…” พีทพยักหน้า “งั้นไม่ต้องรอรอบสัมภาษณ์อื่นแล้ว ทางแผนกพี่อนุมัติให้เริ่มงานได้เลย แต่ต้องรอประธานอนุมัติอีกที เดี๋ยวจะมีคนติดต่อเรากลับไปนะ”
“จริงเหรอคะ! ขอบคุณมากนะคะพี่พีท” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความดีใจปนโล่งอก
เขายิ้มอุ่น ๆ พลางวางปากกาลงบนแฟ้ม “ก็ถ้าได้เริ่มที่แผนกพี่ พี่จะให้มาช่วยฝ่ายเอกสารก่อน ช่วงบ่ายพี่จะให้รุ่นพี่ในแผนกสอนงานต่อ แต่ไม่รู้ว่าเราจะถูกดึงไปแผนกไหนหรือเปล่า แต่สมัครแผนกนี้คงได้ทำที่นี่แหละเนอะ”
“ได้ค่ะ งานอะไรก็ได้ค่ะ หนูพร้อมค่ะ”
พีทพยักหน้าช้า ๆ มองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาดในใจ โชคชะตามันเล่นตลกหรือเปล่านะ ทำไมอยู่ ๆ เราถึงได้มาเจอกันแบบนี้…
อีกด้าน ห้องประธาน บริษัทพีเอสกรุ๊ป
ภายในห้องทำงานกว้างใหญ่บนชั้นสูงสุดของตึกหรู ภูผา ภูวดล พิพัฒน์ไพศาลสกุล นั่งพิงพนักเก้าอี้หนัง ขณะเลขาคนสนิท เตชินท์ ยืนรายงานตารางงานตรงหน้า
“ประธานครับ วันนี้มีเอกสารรอเซ็นเต็มโต๊ะเลยครับ กองเป็นภูเขา ส่วนพรุ่งนี้… มีประชุมวางแผนโครงการคอนโดใหม่ย่านทองหล่อ เอกสารผมส่งเข้าทางเมลไว้แล้ว”
ภูผายกคิ้วเล็กน้อย กวาดสายตามองกองเอกสารตรงหน้า “วันนี้ต้องเคลียร์ทั้งหมดเลยเหรอ?”
“ครับ… น่าจะเสร็จนานกว่าทุกวัน”
มุมปากภูผายกขึ้นน้อย ๆ พลางถามกลับ “เสร็จนานกว่าทุกวัน… นี่มึงจะให้กูอยู่ยันดึกเลยหรือไง”
“เอ่อ… ประมาณนั้นครับ” เตชินท์ตอบสุภาพแต่มีแววขำแฝงอยู่
จากนั้นเจ้าของร่างสูงเอนตัวพิงเก้าอี้ “ไม่รู้ล่ะ ได้เท่าไหร่ก็เอาเท่านั้น วันนี้ฉันต้องไปหาไอ้ภาคิน”
เตชินท์หัวเราะเบา ๆ “เดี๋ยวนี้ภาคินสำคัญกว่างานแล้วเหรอครับ… หรือจริง ๆ จะไปหาใครกันแน่”
แววตาคมของภูผาหันมามองเพื่อน ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก “ยุ่งน่า มึงนี่… ออกไปได้แล้ว”
“ครับ ๆ” เลขาหนุ่มหัวเราะขำ พลางโค้งเล็กน้อย ก่อนหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงประธานหนุ่มที่นั่งมองกองเอกสารมหาศาลตรงหน้า แต่ในใจกลับไม่ได้อยู่กับงานเลยสักนิด
ลลิน…
ชื่อที่เขาเพิ่งได้ยินเมื่อคืนยังคงวนเวียนไม่หยุด เขาอยากรู้เหลือเกินว่าตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแค่ไหน และทำไมโชคชะตาถึงดึงเธอเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง…
ขณะที่ภูผายังคงนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ
ก็อก ก็อก!
“ประธานคะ เอกสารจากฝ่าย HR ค่ะ วันนี้มีรับสมัครพนักงานใหม่ รบกวนเซ็นอนุมัติด้วยค่ะ”
พนักงานหญิงก้าวเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ ก่อนก้มศีรษะอย่างสุภาพ
ภูผาพยักหน้าเล็กน้อย “เอาไว้ตรงนั้น”
“ค่ะ” เธอวางแฟ้มลงบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย แล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
เสียงประตูปิดลง ความเงียบกลับมาอีกครั้ง ภูผาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเอื้อมมือหยิบแฟ้มด้านบนสุดขึ้นมา เปิดดูอย่างเสียไม่ได้เพราะเป็นงานค้างที่ต้องเคลียร์ให้จบ
ซึ่งเป็นเอกสารของฝ่าย HR รายชื่อพนักงานใหม่ถูกพิมพ์เรียงราย… และทันทีที่สายตาคมกริบกวาดผ่านไปถึงชื่อหนึ่ง เขาก็ชะงัก
“ลลินดา วัฒนกูล”
ดวงตาคมหรี่ลง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับเจออะไรที่ไม่คาดคิด
“หึ… น่าสนใจดีนี่”
เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ ในห้องทำงานกว้างใหญ่ แต่แฝงไว้ด้วยแรงสะท้อนบางอย่างในใจ ชื่อที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกครั้ง ตอนนี้กลับปรากฏอยู่ในแฟ้มงานของเขาเอง…
- ผู้เขียน
