บทที่ 8 ให้แฟนเก่ามาส่งแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
1282 คำ
จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน เวลาตีสอง
เสียงเพลงในคลับค่อย ๆ เบาลงเมื่อถึงเวลาปิดบริการ ลลินลากร่างเล็กที่แทบไร้เรี่ยวแรงเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด ร่างกายปวดล้าไปทั้งตัว ขาเรียวแทบก้าวไม่ออก เธอเปลี่ยนกลับเป็นชุดนักศึกษาตัวเดิม พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เกือบตายแหนะ…” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงอ่อนแรง
“ไม่คิดเลยว่าทำงานจะเหนื่อยขนาดนี้ ยืนก็ยาวนานเหมือนซ้อมเดินแข่งโอลิมปิก ส่วนใบหน้าเนียนก็ต้องยิ้มตลอด… แถมยังต้องมาเจอคนที่ไม่อยากเจออีก”
เธอถอดชุดพนักงานออกอย่างรวดเร็ว ก่อนโยนลงในตะกร้า พี่ฟ้าเคยบอกไว้ว่า ชุดที่นี่แม่บ้านจะเก็บไปซักเอง ไม่ต้องเอากลับ ทำให้เธอโล่งใจไปได้เล็กน้อย
หลังแต่งตัวเรียบร้อย ลลินก้าวออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด แล้วเดินไปยังห้องทำงานของพี่ฟ้า ผู้จัดการคลับ เคาะประตูเบา ๆ
“พี่คะ… หนูกลับก่อนนะคะ”
พี่ฟ้าเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงาน ยิ้มบาง ๆ “โอเคจ้ะ พรุ่งนี้มาเหมือนเดิมนะ อย่าลืมส่งตารางงานในไลน์ให้พี่ด้วยล่ะ ถ้าจะเลทจะหาบอกบ่วงหน้านะ พี่จะได้หาคนทัน”
“ค่ะพี่” เจ้าของใบหน้าสวยพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนหมุนตัวเดินออกมา
ตอนนี้อากาศด้านนอกตอนตีสองเย็นชื้นปนกลิ่นควันบุหรี่จาง ๆ ลลินก้าวออกจากประตูใหญ่ของคลับโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมองข้างหลัง ใจเธอตอนนี้มีแต่ความเหนื่อยล้าและความคิดวนเวียนถึงอดีตที่ไม่อยากเจอซ้ำอีก
…ทว่า เธอไม่รู้เลยว่า ภายในมุมมืดของโซนวีไอพี ยังคงมี สายตาคมคู่นั้น จ้องมองตามทุกการเคลื่อนไหวของเธออย่างเงียบงัน ตั้งแต่เริ่มทำงานจนกระทั่งเดินออกจากประตูไป
ที่ริมถนน ตอนตีสองครึ่ง
ลลินก้าวเดินไปตามทางเท้าเงียบ ๆ อากาศยามค่ำชื้นเย็นจนเสื้อเชิ้ตนักศึกษาบางเบาไม่อาจกันลมได้ เธอโอบแขนกอดตัวเองแน่น พลางหันมองนาฬิกาที่ข้อมือ ตีสองยี่สิบกว่าแล้ว
ก่อนเลิกงาน พนักงานรุ่นพี่บอกเธอว่า รถเมล์สายที่ผ่านห้องเช่าจะวิ่งถึงตีสองครึ่งเป็นเที่ยวสุดท้าย ถ้าพลาดคืนนี้ก็ต้องเรียกแท็กซี่ ซึ่งแน่นอน… เธอไม่มีปัญญาจะนั่งได้ทุกวัน
ทันเวลาก็ดีแล้ว… เธอคิดในใจ เดินเร่งฝีเท้าไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่ห่างจากคลับราวห้าร้อยเมตร
แต่ทันใดนั้น
ปี๊บ!
เสียงบีบแตรรถดังขึ้นกะทันหันกลางความเงียบสงัดของถนนยามดึก ทำเอาลลินสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นแรง เธอรีบหันไปมองตามเสียงนั้น
รถสปอร์ตคันหรูสีดำสนิทจอดนิ่งอยู่ข้างฟุตปาธ เพียงแสงไฟสลัวสะท้อนเงาเงียบขรึมอย่างน่าเกรงขาม
ครืด~
กระจกฝั่งคนขับเลื่อนลงอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นใบหน้าคมสันคุ้นตา ดวงตาเข้มคู่นั้นมองตรงมา…
พี่ภูผา
ลมหายใจลลินสะดุด เธอก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ ความทรงจำเก่า ๆ ที่พยายามกดทับไว้พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง หัวใจดวงเล็กสั่นไหว…
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากในรถหรูที่เปิดกระจกลง
“ไง… จะกลับบ้านเหรอ ขึ้นรถสิ”
ลลินชะงัก เธอเม้มปากแน่น ไม่พูดสักคำ ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง ราวกับไม่อยากแม้แต่สบตา
ภูผาเลิกคิ้ว ยกยิ้มมุมปากที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจดวงเล็กสะดุ้งวูบ
“ตีสองแล้วนะ… ไม่กลัวผีหรือไง”
เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ดวงตาคมยังจับจ้องร่างบางไม่วาง
“ฉันได้ยินมาว่า ตรงนี้เคยมีผู้หญิงนั่งรอรถ…แล้วถูกฆ่าตาย เผลอ ๆ ตอนนี้อาจจะมานั่งรออยู่ข้าง ๆ ลลินแล้วก็ได้”
ลลินหันขวับ ริมฝีปากสั่นเครือ “พะ… พี่พูดอะไร เลอะเทอะน่ะ!”
“จริงไม่จริง ค้นในเน็ตก็รู้เองแหละ” เขาตอบเรียบ ๆ แต่แฝงรอยยิ้มกวน ๆ “ว่าไง จะขึ้นหรือไม่ขึ้น บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง”
“พี่ต้องการอะไรจากฉันกันแน่” น้ำเสียงเธอสั่นพร่าแต่พยายามเข้มแข็ง
ภูผายกคิ้ว มุมปากยกยิ้มเย็นเฉียบ “จะต้องการอะไรล่ะ… ก็แค่อยากไปส่ง แฟนเก่า”
คำว่า แฟนเก่า ทำเอาลลินชะงักไปทั้งร่าง หัวใจเหมือนถูกสะกิดบาดแผลเก่า ริมฝีปากเม้มแน่นจนซีด มือเล็กกำชายกระโปรงนักศึกษาไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม
เขาหรี่ตา มองปฏิกิริยานั้นแล้วพูดเสริมด้วยน้ำเสียงกวนประสาท
“ถ้าไม่ขึ้นก็ไม่เป็นไรนะ… เดี๋ยวผีจะมาอยู่เป็นเพื่อนแทน”
“เฮือก!”
ลลินสะดุ้งเฮือกสุดตัว รีบลุกขึ้นพรวด ก่อนเอ่ยออกมาเสียงสั่นแต่รวดเร็ว
“ฉันไม่รู้ว่าพี่ต้องการอะไรจากฉันอีก… แต่วันนี้ ฉันจะให้ แฟนเก่า ในอดีตไปส่งแค่ครั้งเดียวค่ะ! ครั้งเดียวเท่านั้น”
ภายในรถหรู กลางดึก
เสียงเครื่องยนต์สปอร์ตคำรามต่ำ ๆ ขณะรถเคลื่อนตัวไปตามถนนสายเงียบสงัด ลลินนั่งกอดกระเป๋าแน่น ดวงตาเหม่อมองออกไปนอกกระจก แสงไฟถนนสลับเข้ามาในสายตาเป็นจังหวะ
ในใจเธอแอบบ่นไม่หยุด ‘ฉันก็กลัวผีนั่นแหละถึงได้ยอมขึ้นรถมา… ถ้าไม่กลัวล่ะก็ ต่อให้จ้างยังไงก็ไม่มีทางนั่งรถคันนี้หรอก!’
เธอฮึดฮัดอยู่เงียบ ๆ คนเดียว ไม่ทันสังเกตว่าสายตาคมของคนขับเลื่อนมามองเธอเป็นพัก ๆ
ภูผาเอ่ยขึ้นทันที เสียงทุ้มต่ำตัดบรรยากาศเงียบในรถ
“ทำไมถึงไปทำงานที่คลับได้ล่ะ”
ลลินเม้มปากแน่น หันหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง ไม่สบตาเขา
“เรื่องนี้… ไม่เกี่ยวกับ แฟนเก่า ค่ะ”
คำตอบสั้น ๆ ทำให้ภูผายกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“ก็แฟนเก่าคนนี้อยากรู้นี่… จากคุณหนูสบาย ๆ อยู่ดี ๆ ถึงกับมาทำงานในคลับ อยากทดสอบชีวิตทำงานหรือไง”
ลลินสะบัดหน้าเล็กน้อย เสียงสั่นแต่ยังพยายามเด็ดขาด
“แค่ แฟนเก่า …ไม่มีสิทธิ์ถามค่ะ”
“หึ…”
ภูผาเลิกคิ้ว ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ แต่รอยยิ้มมุมปากกลับปรากฏขึ้นชัด แววตาคมกริบกวาดมองคนตัวเล็กที่นั่งข้าง ๆ ราวกับกำลังชั่งใจบางอย่าง
ในหัวเขาฉายภาพเดียว… อยากจะจับเด็กดื้อตรงนี้กดลงให้รู้แล้วรู้รอด ปากเก่งนัก… แต่สายตากลับยังสั่นไหวเหมือนวันเก่าไม่เปลี่ยน
ภูผาเหลือบตามองร่างเล็กที่นั่งเม้มปากแน่นข้าง ๆ ก่อนถอนหายใจเบา ๆ
“เอาล่ะ ๆ… พี่ไม่ถามอะไรมากแล้ว บ้านอยู่ที่เดิมไหม พี่จะได้ไปส่ง”
ลลินสะบัดหน้าเล็กน้อย เสียงเย็นชัดเจน
“ไม่ค่ะ… ขับไปถึงแยกถนนด้านหน้า เลี้ยวขวา อพาร์ตเมนต์ลีลาวดีค่ะ”
“อ่าาา…”
ชายหนุ่มลากเสียงยาวในลำคอ แววตาคมสะท้อนความฉงน เขาอยากเอ่ยถามเต็มทีว่าทำไมถึงไม่อยู่คฤหาสน์หรูที่เคยอยู่ ถึงได้ย้ายไปอยู่แค่ “อพาร์ตเมนต์” แต่เพียงคิดก็มองเห็นแววตาแข็งกร้าวของเธอทันที
ถามไป… ก็คงเจอคำประชดใส่กลับมาเหมือนเดิม
ภูผาจึงเพียงยกยิ้มมุมปากเล็ก ๆ เก็บความอยากรู้ไว้ในใจ ก่อนหันไปจับพวงมาลัย ขับรถตามเส้นทางที่เธอบอกอย่างเงียบเชียบ
ภายในรถจึงเหลือเพียงเสียงเครื่องยนต์ต่ำ ๆ กับบรรยากาศกดดันที่ไม่มีใครยอมพูดอะไรอีกต่อไป…
- ผู้เขียน
