ลูก้าตื่นขึ้นมาหลังจากที่ผล็อยหลับไป แต่พอลืมตาขึ้นกลับไม่เห็นใครสักคนในห้อง รีบลุกขึ้นไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่เห็นใครเช่นกัน เขาจึงรีบผลุนผลันออกไปจากห้อง แต่สวนทางกับเมลินที่เพิ่งกลับเข้ามาพร้อมกับบรูโน่พอดี
"ลุง! มาตั้งแต่เมื่อไรครับ" เขาถามชายสูงวัยทว่าสายตากลับจับจ้องไปที่หญิงสาวในชุดคนไข้แทน ก่อนจะเข้าไปช่วยประคองเธอ
"เพิ่งมาได้ไม่ถึงชั่วโมงหรอก อย่าเพิ่งรีบไล่กันกลับซะล่ะ" บรูโน่ว่ายิ้มๆ "ได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้น เป็นห่วงก็เลยรีบมาดู แต่เห็นว่าปลอดภัยดีแล้วก็หายห่วงแล้วล่ะ จริงสิ เมื่อกี้คุณบ่นว่าหิว เดี๋ยวผมไปปอกผลไม้ให้แล้วกัน ได้มาสดๆ จากสวนหลังบ้าน" ว่าแล้วชายสูงวัยก็เดินนำเข้าไปในห้องพักฟื้น จัดการหยิบผลไม้จากตะกร้าออกมาล้างและลงมือปอกอย่างคล่องแคล่ว
"ไปนั่งรอดีกว่า ว่าแต่คุณออกไปไหนมา แล้วทำไมไม่ปลุกผม รู้ไหมว่าพอตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณผมตกใจแทบแย่ ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ" ชายหนุ่ม
