ประตูห้องพักก็ถูกเปิดผลัวะเข้ามาพร้อมด้วยบรูโน่และโยเซฟ ทั้งคู่ทำตาโต ยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้นอย่างตื่นตกใจ แต่พอรวบรวมสติได้จะกลับออกไปก็ไม่ได้เพราะมีเรื่องด่วนและสำคัญต้องรายงาน
"เอ่อ...ขอโทษที่มาขัดจังหวะครับ แต่ผมมีเรื่องด่วนจริงๆ" เลขาฯ คนสนิทยิ้มเจื่อนๆ เมื่อเห็นแววตาปานสายฟ้าพิโรธของผู้เป็นเจ้านาย
"คุณไปคุยกับบรูโน่เถอะ ฉันขอนอนพักสักหน่อย" เมลินรีบโบกมือไล่เพราะอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
ลูก้าส่งสายตาให้ทั้งคู่ออกไปรอที่ข้างนอก ก่อนจะตามออกไปเขาก้มลงกระซิบกับหญิงสาวเบาๆ "ผมรักคุณ"
คนฟังยิ้มกว้างและบิดไปบิดมาอยู่ใต้ผ้าห่ม กระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูจึงรีบดึงผ้าห่มออก
"เฮ้อ! ออกไปได้ซะที อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วเนี่ย"
ทางด้านนอก ลูก้าเดินนำออกมาที่ระเบียงแล้วหยุด ก่อนจะยกมือขึ้นเท้าสะเอว หมุนตัวกลับไปจ้องคนที่ตามหลังมาเขม็
