"ผมรักคุณนะครับ เม"
เมลินพยักหน้ารับรู้อย่างเอียงอาย แม้จะได้ยินเขาบอกรักหลังอาหารเช้า กลางวัน เย็น ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้จนแทบจะเอือม
"ผมเองก็อยากได้ยินคุณบอกรักผมเหมือนกันนะครับ จะไม่บอกให้ผมชื่นใจหน่อยเหรอครับที่รัก"
แต่ไม่ทันได้ตอบก็ต้องผวาเฮือก เมื่อมือใหญ่เริ่มรุกเร้าในจุดที่อ่อนไหว จนร่างกายของเธอต้องบดเบียดเนื้อตัวรับสัมผัสนั้นตามสัญชาตญาณ
"ว่ายังไงครับ ขอฟังให้ชื่นใจหน่อยได้ไหม" ลูก้ากระซิบเสียงแหบแห้งที่ข้างหู ก่อนจะจูบไซ้ระเรื่อยมายังพวงแก้มร้อนผ่าว กระทั่งจบลงที่เรียวปากเย้ายวนอีกครั้ง
บัดนี้เขาไม่อาจรอคำตอบเพราะต้านทานความต้องการของร่างกายและจิตใจไม่ได้อีกแล้ว "ผมขอรักคุณนะ"
ชายหนุ่มละริมฝีปากออกห่างเพื่อกระซิบขอคนซึ่งนอนหอบหายใจถี่กระชั้นเบาๆ
เมลินปรือตาขึ้นมองสบดวงตาสีน้ำทะเล ก่อนกระซิบตอบเสียงแผ่วไม่แพ้กัน
"ค่ะ" หญิงสาวตอบด้วยความซื่อตรง ไม่ฝืนใจตัวเองเพราะเธอเอง
