"ไอ้เม! นั่นใช่ไอ้เมไหมน่ะ" เสียงนั้นร้องมาทางด้านหลัง
เมลินค่อยๆ หมุนตัวกลับไป สายลมพัดเอื่อยมาต้องเส้นผมดำยาวสลวยให้พัดสยายน้อยๆ ทำเอาภูชิตถึงกับมองตาค้าง
"ก็เออน่ะสิ ไม่เจอกันแป๊บเดียว หูตาฝ้าฟางไปเยอะนะแก ไอ้ภู" หญิงสาวทักทายกลับกวนๆ ขณะที่อีกฝ่ายซึ่งเพิ่งกลับจากร้านค้าพร้อมถุงพลาสติกในมือก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที
"ก็ใครจะไปคิดว่าแกจะกลับมาวันนี้ แล้วนี่มายัง ทำไมไม่โทร.บอกให้ฉันไปรับล่ะ"
"ฉันทำโทรศัพท์หายน่ะ เรื่องมันยาวเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลัง ขอเข้าบ้านก่อนแล้วกัน จะมืดค่ำแล้ว" ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงทุกขณะ ความมืดเริ่มคืบคลานมากลืนกินแสงสว่าง
"ไปพักที่บ้านฉันดีกว่า ที่นี่ไม่ได้ทำความสะอาด แกเพิ่งกลับมาถึงเหนื่อยๆ พรุ่งนี้เช้าค่อยตื่นมาทำความสะอาด เดี๋ยวฉันจะช่วยอีกแรง" ภูชิตอาสาอย่างแข็งขัน
"เอางั้นก็ได้" เมลินไม่คิดให้เสียเวลา ดีเหมือนกันเพราะเธอจะได้คุยธุระกับมารดาของภูชิต ที่เป
