เจอเขาหยอดกันซึ่งๆ หน้า ทำให้รู้ตัวว่าเผลอมองเขานานเกินไป เธอก็แกล้งส่งเสียงกระแอมแก้เขิน รีบผินหน้าหนี แล้วเปลี่ยนเรื่องพูดไปเสียไม่ให้เข้าตัว
“คุณพอจะมีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนสักชุดไหมคะ ฉันกลับบ้านชุดนี้คงไม่ดี”
“ทำไมต้องกลับ”
อัยยานิ่วหน้างงกับคำถามของเขา นี่ไม่ใช่บ้านเธอสักหน่อย ถ้าไม่ให้เธอกลับบ้านแล้วจะให้เธออยู่ที่ไหนล่ะ
เหมือนทีปต์จะล่วงรู้ความคิดเธอ เขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ต่อไปนี้คุณจะต้องอยู่ที่นี่กับผม”
“อยู่กับคุณ!?”
เธอมองเขาด้วยความสับสน ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองจะต้องมาอยู่ที่บ้านของเขาด้วย
“ลืมไปแล้วรึไงว่าคุณแต่งงานแล้ว ไม่อยู่บ้านสามี แล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหนครับคุณภรรยา”
อัยยากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ลืมไปจริงๆ นั่นแหละว่าเธอเพิ่งตกลงแต่งงานกับเขาหมาดๆ แถมแหวนก็สวมแล้ว ดูท่าเขาคงไม่ได้ล้อเล่น เขาจริงจังกับการแต่งงานในครั้งนี้อย่างที่เอ่ยปาก
แล้วเธอล่ะ... จร
