“เดี๋ยว!”
อัยยาร้องลั่นเสียงหลง แต่ทุกครั้งที่เธอแผดเสียง เสื้อผ้าบนตัวเธอก็จะค่อยๆ ถูกเขาปลดเปลื้องออกจากตัวทีละชิ้นอย่างชำนิชำนาญ พยายามปัดป้องสุดกำลังก็ยังสู้แรงเขาไม่ได้ ได้แต่มองสิ่งที่ห่อหุ้มตัวเองอยู่หลุดร่วงลงตามพื้นอย่างช้าๆ
จนกระทั่ง... ไม่เหลืออะไรติดตัวเลยสักชิ้น!
“นี่คุณ... หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
อัยยาห่อไหล่ ยกสองมือบิดบังทรวงอกเอิบอิ่มด้วยความหวาดหวั่นระคนอับอาย ยังไม่ทันเอ่ยปากบริภาษคนฉวยโอกาส ร่างทั้งร่างก็สั่นสะท้าน เขาอุ้มเธอก้าวขาลงอ่างน้ำวน ตัวเธอจมลงสู่สายน้ำชุ่มฉ่ำโดยมีเขานั่งอยู่ข้างหลังทาบทับตัวเธออีกที
เธอหันขวับมองเขา แต่สายตาต้องสะดุดกับมัดกล้ามเซ็กซี่หนั่นแน่นภายใต้ผิวน้ำที่ทำให้รู้สึกวาบหวาม จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนเลือดกำเดาจะพุ่งกระฉูดออกมาเสียอย่างนั้น
เขาถอดเสื้อผ้าออกตั้งแต่เมื่อไหร่?
อัยยาคิดอย่างตื่นตระหนก สายตามองไล้แผงอกต่ำลงมาเรื่อยๆ ยังกล้ามท้องแข็งปั๋
