“อ๊ะ! คุณจะทำอะไรคะ” เธอถามหน้าตาตื่น
“อย่าขยับ”
เขาเอ็ดเสียงเข้ม ล้วงมือหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงสะดุดตาออกมาจากกระเป๋าด้านในชุดสูท เปิดกล่องแล้วหยิบแหวนเพชรเม็ดงามส่องประกายวาววับสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธออย่างนุ่มนวล
“นี่มัน...!?”
อัยยามองแหวนบนนิ้ว รัศมีพราวระยับของมันเหมาะสมกับฐานะคุณผู้หญิงอิศราวุฒิอย่างน่าชื่นชม เธอเงยหน้ามองเขาตาโตแทบถลน รู้สึกว่าในหัวมึนงงเหมือนเกิดระเบิดขึ้นอีกรอบ เขาไม่รอให้เธอตอบสนองก็มอบจุมพิตอ่อนโยนลงมาเต็มตื้น เหมือนทั้งสองกำลังทำพิธีแลกแหวนแต่งงานกันในโบสถ์ จากนั้นจึงผละออก ยกมือเธอขึ้นแล้วจูบลงไปบนแหวน
“สุขสันต์วันแต่งงานของเรานะครับที่รัก”
รอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้าหล่อเหลาทำให้ใจเธอสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว เขาเขย่าหัวใจของเธออย่างแรงจนไม่อาจขัดขืน ถึงจะรู้ว่าเธอโดนผู้ชายคนนี้ไล่ต้อนจนเสียท่าแล้วก็ตาม
“แหวนวงนี้... เมื่อผมสวมลงบนนิ้วของคุณแล้วจะไม่
