ทีปต์เห็นแล้วก็นึกสงสาร เอื้อมมือไปดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดกระชับ นั่งลงบนเก้าอี้แล้วจับตัวเธอนั่งบนตักเขา ดันศีรษะเธอให้อิงแอบแนบอกเขา เอ่ยปลอบอย่างอบอุ่นมั่นคง
“ถึงไม่มีท่าน แต่คุณก็มีผม”
อัยยาหลับตาแนบซบอกทีปต์ มีรอยยิ้มบางเบาประดับอยู่บนใบหน้างาม โอบแขนกอดเขากลับด้วยความอุ่นใจ
“ฉันรู้ค่ะ แต่พอคิดถึงท่านทีไร ฉันก็อดเศร้าไม่ได้”
“มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ไหม”
อัยยาได้ยินเขาถามก็ดันตัวออก เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาตื่นเต้นและคาดหวัง
“คุณจะช่วยฉันจริงๆ เหรอคะ”
ทีปต์พยักหน้า
“ต่อให้มันเป็นเรื่องที่ยุ่งยากและต้องงัดข้อกับพวกบ้านสรณ์สิริ คุณก็จะช่วยฉันเหรอคะ”
“ไม่ใช่ว่าคราวก่อน ผมก็มีเรื่องกับพวกเขาเพื่อคุณแล้วเหรอ” ทีปต์ยิ้มอย่างไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหา
อัยยาหน้าสลด ถึงแม้จะดีใจ แต่ก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่พอแต่งงานกับเขาปุ๊บ ก็สร้างเรื่องให้เขาปั๊บ แถมยังพลอยทำให้ความร่วมมือระหว่างบริษัทขอ
