บทที่ 2 ฉันดีใจจริงๆ ที่เลิกกับคุณ2
870 คำ
“หยา! ผมเคยคิดว่าคุณแค่เป็นผู้หญิงที่แข็งกระด้าง แต่จิตใจดี ไม่คิดเลยว่าคุณจะหยาบคายถึงขนาดนี้ ผมมองคุณผิดไปจริงๆ”
สายตาของชนนท์ยิ่งขึ้งโกรธมองเธออย่างกล่าวโทษ มีทั้งความผิดหวังและไม่อยากจะเชื่อ ทำเอาอัยยาเจ็บจี๊ดจนอดหัวเราะร่าออกมาไม่ได้ เขาถูกเธอจับได้คาโรงแรมว่าเล่นชู้กับน้องสาวนอกสายเลือด นอกจากชนนท์ไม่คิดจะขอโทษเธอสักคำ ไม่มีกระทั่งความละอายใจ ยังมีหน้ามาชิงจังหวะขอเลิกเธอก่อนอีกหรือ
หน้าด้านจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไรจริงๆ !
“ฉันต่างหากที่ตาบอด หลงคิดว่าขี้เป็นทอง ทำให้เสียเวลาไปตั้งเจ็ดปี”
เธอส่ายหัว มองเขาอย่างเหยียดหยาม รอยยิ้มเสียดสีทิ่มแทงสายตาชนนท์อย่างร้ายกาจ
“ในเมื่อคุณคิดว่าตัวเองดี วิเศษวิโสนักหนา งั้นเราก็เลิกกันไปเลยสิ”
“เราเลิกกันตั้งแต่ที่คุณปิดประตูใส่หน้าฉันแล้ว คุณเพิ่งรู้เหรอ ของที่สกปรกและน่าขยะแขยงแบบคุณ ฉันจะเก็บเอาไว้ทำไม สู้โยนไปให้คนที่เหมือนกับคุณไม่ดีกว่าเหรอ ดูแล้วเน่าเฟะเหมาะสมกันจนแทบจะอ้วก!”
ชนนท์ถึงกับสะอึก เดาผิดถนัดใจ ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่รักเขามากตลอดช่วงคบหากันมาร่วมเจ็ดปี ยอมโอนอ่อนคล้อยตามเขาเสมอ จู่ๆ จะประกาศกร้าวว่าเลิกกันอย่างเด็ดเดี่ยวเช่นนี้
ใจเขาเริ่มอ่อน อยากถามว่าเธอพูดจริงๆ หรือ?
แต่พอถูกแพรวาที่ลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างๆ เกาะแขนแน่น ใบหน้าอ่อนหวานดูอ่อนแอ น้ำตาคลอเบ้าด้วยความเสียใจเหมือนถูกรังแก แล้วเมื่อหันมาสบตากับอัยยาอีกครั้งก็สัมผัสได้เพียงสายตาที่แข็งกระด้าง ชนนท์จึงไม่อาจเสียหน้าได้
“ก็ดี จบๆ กันไปซะ ผมจะได้เป็นอิสระ สามารถรักแพรได้อย่างเปิดเผย”
อัยยาได้ยินเสียงของบางอย่างที่ถูกกะซวก เป็นหัวใจของเธอเองที่ถูกคำพูดคล้ายหอกแทงทะลุให้เจ็บเจียนตาย รอยยิ้มก็ยิ่งเย็นชาขึ้นอีกหลายเท่า กัดฟันพูดอย่างไม่ลังเล
“ในเมื่อรักกันมาก งั้นฉันขออวยพรให้พวกคุณรักกันยืนยาวจนกว่าจะไปลงนรกพร้อมกันนะ”
“มันจะมากไปแล้ว แกกล้าสาปแช่งน้องกับครอบครัวของชนนท์ได้ยังไงฮะ... นังลูกไม่รักดี!”
สิทธาตะคอก พลางชี้หน้าเธอยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่อัยยาไม่สะทกสะท้าน เชิดหน้าแล้วย้อนถามกลับ
“ใครเป็นลูกคุณ?”
“แก!”
พัชนีเห็นสามีโกรธจนหน้าดำหน้าแดง กลัวจะถูกนังเด็กนอกคอกคนนี้ยั่วจนช็อกตาย จึงยกมือแตะแขนสิทธาพร้อมกับลูบหลังเขาเบาๆ ปากก็เอ่ยกับอัยยาราวกับผู้ใหญ่อารีที่พร่ำสอนเด็กว่า
“ถึงพวกเราจะเป็นพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงของลูก แต่พวกเราก็รักหนูเหมือนลูกแท้ๆ นะจ๊ะ หยาอย่าพูดเหมือนจะตัดขาดกับครอบครัวเลย คุณพ่อกับคุณย่าฟังแล้วจะพลอยไม่สบายใจเปล่าๆ”
อัยยาฟังแล้วเหยียดปาก กลอกตาอย่างไม่เกรงใจ
“อย่ามานับญาติกันมั่วซั่ว ฉันนามสกุลธฤตวัน ส่วนพวกคุณนามสกุลสรณ์สิริ พวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน สามีคุณ...”
ผัวะ!
ไม้เท้าของประภาผู้เป็นย่ากำมะลอของเธอฟาดกระทบพื้นเสียงดังขัดเสียงของเธอทันที นางคงกลัวว่าขืนเธอสาวไส้พวกเขามากไปกว่านี้ ความลับที่เน่าเฟะและมืดดำของพวกเขาจะส่งกลิ่นฉาวโฉ่ประจานให้คนรู้กันทั่ว เรื่องที่สิทธาอาศัยจังหวะที่แม่เธอกลายเป็นม่ายสามีตายกะทันหัน เข้ามาทำดีและหลอกแต่งงาน อยู่เกาะเป็นปลิงไม่ยอมไปไหน พอลืมตาอ้าปากได้ก็ขนญาติ ขนเมียน้อยกับลูกสาวเข้ามายึดบ้านตอนที่แม่เธอใกล้จะตายอีก
พวกเขาโกงสมบัติของแม่เธอไปแบบหน้าด้านๆ ทุกวันนี้ที่ตระกูลสรณ์สิริมีเกียรติเชิดหน้าชูคอขึ้นมาในแวดวงชนชั้นสูงได้ก็ด้วยทรัพย์สมบัติของแม่เธอทั้งนั้น แต่เธอจะไม่ยอมให้คนขี้โกงพวกนี้เสวยสุขต่อไป
อีกไม่นานหรอก... เธอจะทวงคืนของของแม่คืนมาให้หมด!
“เหลวไหล! พูดจาไร้สาระ! เด็กอย่างเธอถูกแม่ที่ตายไปตามใจซะจนเสียคน ขนาดฉันเป็นย่ายืนอยู่ทั้งคน เธอยังกล้าพูดจาเหมือนฉันเป็นหัวหลักหัวตออีกหรืออัยยา”
ประภารีบดักคอเธอ ส่วนหลานสาวสุดที่รักเห็นเธอตั้งท่าจะเถียง หล่อนก็ปรี่เข้ามาเกาะแขนเธอ บีบน้ำตาร้องขอความเห็นใจว่า
“พี่คะ แพรขอโทษ ขอโทษที่แพรรักพี่นนท์มากเกินไปจนตัดใจไม่ได้ ทำเรื่องผิดร้ายแรงกับพี่อย่างไม่น่าให้อภัย พี่หยาอย่าโกรธอย่าเกลียดพี่นนท์กับครอบครัวของเราเลยนะคะ ทั้งหมดเป็นความผิดของแพรเอง ถ้าพี่จะเกลียด ก็เกลียดแพรคนเดียวเถอะค่ะ”
- ผู้เขียน
