บทที่ 11 บอกรักผมหรือเรียกผมว่าที่รัก
อัยยาไม่ได้หยุดเท้าตามเสียงเรียก เธอยังคงเดินหน้าต่อไปพร้อมทีปต์โดยไม่สนใจ ชนนท์เองก็ยังสาวเท้าตามไม่ยอมลดละ
“ผมขอเวลาคุณแค่ห้านาที”
เธอหยุดเท้า ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด มองทีปต์เป็นเชิงบอกให้เขาเข้าไปบนรถก่อน เธอขอสะสางปัญหากวนใจสักครู่
“ห้านาทีเท่านั้นนะ”
ทีปต์เอ่ยเสียงขรึมกับเธอก็จริง แต่จงใจย้ำให้คนข้างหลังรู้ถึงขีดความอดทนของเขาด้วย ก่อนจะก้าวขาเพรียวยาวเข้าไปนั่งอยู่ในรถ ให้อิสระและเวลาความเป็นส่วนตัวตามที่ชนนท์ร้องขอ
อัยยาหันหลังมาเผชิญหน้ากับเขา ถามอย่างห่างเหินว่า
“ถ้าคุณคิดจะมาขอร้องแทนพวกเขาละก็ เสียใจ... คุณไม่มีค่ามากพอที่จะทำให้ฉันใจอ่อนหรอกนะ”
ชนนท์มองเธอด้วยอารมณ์หลากหลายที่เผยชัดอยู่บนใบหน้า เขาจ้องเธออยู่นาน ก่อนจะเอ่ยเพียงสองคำ
“ขอโทษ”
“สายไปรึเปล่าคะ” อัยยายิ้มเยาะ บ่งบอกให้รู้ว่าเธอไม่ยอมรับคำขอโทษจากเขา
ชนนท์ขมวดคิ้วมุ่น
