สามวันต่อมาเซียวหยางกับจงซื่อ มารอรับเสี่ยวซีที่หน้าสนามสอบด้วย เมื่อเห็นหน้าครอบครัวเสี่ยวซีก็ยิ้มร่ารีบเดินเข้ามาหาอย่างยินดี
“กลับจวนกันเถิด หิวแล้วใช่หรือไม่” จงซื่อลูบแขนบุตรชายบุตรธรรมของนางอย่างเห็นใจ
เพราะอาหารที่เขานำติดตัวไปมีเพียงแค่ของแห้งกับแป้งทอดเท่านั้น
เสี่ยวซีน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมา เมื่อเห็นถึงความห่วงใยจากพวกเขา ทุกคนไม่ถามเขาว่าทำได้หรือไม่ได้ แต่ถามถึงเรื่องความเป็นอยู่กับอาหารการกินแทน
ห้าวันต่อมาผลสอบก็ติดประกาศหน้าสนามสอบ เสี่ยวถงที่เป็นบ่าวขับรถม้า อาสาไปดูที่สนามสอบให้
เพียงหนึ่งชั่วยามเขาก็กลับมาพร้อมกับข่าวดี เสี่ยวซีสอบได้อันดับสิบห้า อีกเพียงสามปีเขาต้องสอบจิ้นซื่ออีกครั้งก็จะได้เป็นขุนนางแล้ว
ครั้งนี้เมื่อมีเซียวหยางกับจงซื่อเป็นผู้อาวุโสในจวน ตระกูลโจวจึงเดินทางมาร่วมแสดงความยินดีกับเสี่ยวซีที่จวนตระกูลเซียวแทน
แม้งานจะจัดไม่ได้ใหญ่ แต่ก็อบอุ่นอย่างที่ตระ
