ท่านเจ้าเมืองรีบดึงบุตรสาวมาด้านหน้าทันที เพราะเขารู้แล้วว่ารุ่ยเผิงยังไม่ได้แต่งฮูหยินเข้าจวน ทั้งยังไม่มีสัญญาหมั้นหมายกับผู้ใด
แต่รุ่ยเผิงไม่ได้แม้แต่ปรายตาไปมองใบหน้าของนางเลย เขาคารวะท่านเจ้าเมืองและขุนนางคนอื่น ก่อนที่จะเดินไปคุกเข่าต่อหน้าบิดามารดา พร้อมทั้งก้มคำนับสามครั้ง
“อาเผิง” จงซื่อเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า
เซียวหยางก็ไม่ต่างจากภรรยานัก เขาดึงตัวบุตรชายให้ลุกขึ้นทันที เมื่อทั้งคู่สำรวจเสี่ยวซีแล้วก็ขอตัวทุกคนกลับไปที่หมู่บ้าน
“ประเดี๋ยวก่อน จอหงวน นี่คือบุตรีของข้า ฟางเซียน” ท่านเจ้าเมืองดึงตัวบุตรสาวมาต่อหน้ารุ่ยเผิงอีกครั้ง
“ขอรับ” บนใบหน้าของรุ่ยเผิงมีเพียงรอยยิ้มที่มุมปากตามแบบฉบับของเขาเช่นเดิม เขามองเพียงใบหน้าของท่านเจ้าเมือง ทำให้ท่านเจ้าเมืองถึงกับหน้าขึ้นสี เพราะอับอายที่รุ่ยเผิงไม่สนใจบุตรีของตน
ขุนนางท่านอื่นที่เห็นเช่นนั้น ก็ไม่คิดที่จะพาบุตรสาวมาแนะนำอีก เพราะ
