ไป๋ซินหลิง เมื่อได้ฟังนางก็กัดฟันแน่น รั่วอินพูดเช่นนี้เหมือนว่านางได้ของที่รั่วอินไม่ต้องการแล้วอย่างนั้นหรือ
“หึ แม่นางโจว ข้าว่าเจ้าไม่อยู่ในฐานะที่จะปฏิเสธพี่จวิ้นได้กระมัง เมื่อเจ้าหายไปจากเมืองหลวงเกือบปี มิใช่ว่าไปเป็นภรรยาลับของผู้อื่นหรอกหรือ” ไป๋ซินหลิงยิ้มเยาะเย้ยนาง สาวงามแห่งเมืองหลวงแล้วอย่างไร เมื่อมีข่าวลือที่น่าอับอายเช่นนี้ผู้ใดอยากจะได้ตัวเจ้าอีก
“หึหึ คุณหนูไป๋ สายตาขวางกว้างเสียจริง เรื่องเช่นนี้ท่านที่เป็นคุณหนูในห้องหอก็พูดออกมาได้อย่างเต็มปาก แต่ว่า ท่านเห็นกับตาหรือว่าข้าเป็นภรรยาลับของผู้อื่น”
รั่วอินจ้องมองไป๋ซินหลิงอย่างเย็นชา จนนางอับอายกับคำตำหนิว่านางเหมือนเป็นสตรีชาวบ้านปากยื่นปากยาวจนต้องก้มหน้าลงอย่างโกรธแค้น
ฮูหยินสวีปรายตามองหลานสาวให้สงบปากสงบคำเสีย เพียงแค่นางพูดก็ไม่อาจเถียงรั่วอินนางได้แล้ว
“เอาล่ะ ข้าว่าเจ้าคงเข้าใจแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัว” นางลุก
