สองเดือนต่อมาเซียวหยางก็มาหาบุตรชายที่สำนักศึกษา เพราะมีเจ้าหน้าที่มาติดต่อเรื่องซื้อที่ผืนที่เขาซื้อต่อมาจากคหบดีจั่วจริงๆ สองพ่อลูกจึงเดินทางไปที่ ที่ว่าการ
“มีเรื่องอันใด” เจ้าหน้าที่เอ่ยถามเมื่อทั้งสองมาถึง
“ข้าน้อยเป็นเจ้าของที่ดินผืนที่ทางการต้องการซื้อเพื่อสร้างเขื่อนขอรับ”
เจ้าหน้าที่จึงได้เดินพาทั้งสองมาที่ห้องของโจวเหล่ยหลง ที่เขานั่งทำงานอยู่
รุ่ยเผิงเมื่อเห็นว่าคนด้านในเป็นพ่อตาของตน เขาก็อดที่จะเหลือบมองอยู่หลายครั้งไม่ได้
โจวเหล่ยหลงในยามนี้เพียงสามสิบกว่าหนาวเท่านั้น ใบหน้าคมคาย มีหลายส่วนที่รั่วอินได้ความงามมาจากบิดาของนาง
เห็นพ่อตาก็เหมือนเห็นหน้าภรรยา เขาอดที่จะเหม่อมองนางอย่างคิดถึงไม่ได้
“อะแฮ่ม” โจวเหล่ยหลงถลึงตามองเด็กหนุ่มที่มองเขาอย่างหลงใหล
“ขออภัยขอรับ” เขาคารวะอย่างนอบน้อม
“ข้าน้อยมาด้วยเรื่องที่ดินขอรับ” เซียวหยางเอ่ยพูดเมื่อเห็นสายตาของโจวเหล่ยหลงที่มอ
