นิวารินเดินทางกลับมาที่บ้านของตัวเอง เพราะไม่กล้าพอจะกลับไปสู้หน้าวชิรวิชญ์ในตอนนี้ หล่อนนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะสีขาวที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ตอนนี้หัวใจมีแต่ความเจ็บปวดทรมาน
“พี่หมอ... นิวขอโทษค่ะ นิวขอโทษ...”
หล่อนรู้ดีว่าคำขอโทษของตัวเอง ไม่อาจจะลบล้างความผิดที่ตัวเองก่อเอาไว้ได้ แต่การขอโทษมันก็คือวิธีเดียวที่คนสิ้นคิดอย่างหล่อนทำได้ในตอนนี้
“สวัสดีครับครูนิว...”
เสียงทักทายดังขึ้นด้านข้างลำตัว หญิงสาวรีบป้ายน้ำตาทิ้งและหันไปมอง ซึ่งก็พบว่าเป็นเอกภพนั่นเองที่เป็นเจ้าของเสียงนุ่ม
“สวัสดีค่ะครูเอก”
เอกภพขยับเข้ามาใกล้ๆ มากขึ้น และถามด้วยความเป็นห่วง
“ครูนิวเป็นยังไงบ้างครับ”
หญิงสาวฝืนยิ้มออกมา และก็เชื้อเชิญให้ชายหนุ่มนั่งลงข้างกาย
“นิวโอเค่ะ...” หล่อนพยายามกลั้นสะอื้นอย่างสุดความสามารถ “แต่ว่าคร
