คนอารมณ์ดีมาตลอดแต่เริ่มขุ่นในเวลานี้เสียงแข็งขึ้น “ผมจะกลับแล้ว จะไปกันได้หรือยัง”
มุกระวียังอยากคุยกับนักรบต่อ เพราะบางทีเขาอาจจะหาทางช่วยเหลือเธอได้บ้าง แต่ฟาริสเดินดุ่มๆ จูงม้าลงสันทรายแล้วดีดกายขึ้นไปบนอาชาไนยนำหน้าไปก่อน
“อะไรกันคุณ รอฉันด้วยสิ บทจะไปรีบอะไรขนาดนั้น”
มุกระวีวางหน้าไม่ถูก “คุณนักรบพักอยู่ที่โรงแรมไหนคะ”
นักรบรีบบอกชื่อโรงแรม “คุณจะตามเขาไปเหรอครับ ผมว่าอันที่จริงผมพาคุณไปสถานทูตดีกว่า”
มุกระวีพูดไม่ออก ฟาริสที่อยู่ดีๆ ก็เหมือนโมโหอะไรบางอย่าง ความจริงแล้วเขามีอำนาจมากกว่าสถานทูตเสียอีก
“ฉันยังไม่สะดวกจะอธิบายค่ะ ฉันไปก่อนนะคะ แล้วจะติดต่อไปหาคุณค่ะ”
มุกระวีรีบวิ่งไปที่ม้าแล้วตามคนอารมณ์ไม่อยู่กับที่ไป มุกระวีควบขี่ม้าตัวเก่งพยายามตามเขาให้ทันในขณะที่ความมืดกำลังโรยตัวลงมา แสงสว่างเล็กๆ ที่พอนำทางให้เห็นคือแสงของดวงดาว
“รอฉันด้วยค่ะ”
เขาขี่มันอย่างรวดเร็วแล
