เด็กมันร้าย
พัชรีนาฎตื่นขึ้นมาอีกทีตอนสิบเอ็ดโมง สาบานได้เลยว่าเธอยังไม่อยากออกจากห้อง ทว่าท้องที่ประท้วงเพราะต้องการอาหารทำให้เธอจำใจต้องลุกออกมา อาการปวดหัวก็ยังไม่ดีขึ้นเท่าไร แต่อย่างไรปากท้องก็ต้องมาก่อน
“มอนิ่งค่ะ”
เท้าเล็กที่เพิ่งก้าวลงบันไดขั้นสุดท้ายหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงทักทายอันสดใสแปลก ๆ มาจากทิศทางที่เธอกำลังจะเดินไป
หรือเธอจะคิดมากไปเอง ว่าเช้านี้เขาดูสดใสแปลก ๆ ทั้งรอยยิ้มที่ส่งมานั่นอีก จะยิ้มอะไรขนาดนั้นอะ
“เอ่อ...มอนิ่งค่ะ” ว่าจบเธอก็หันซ้ายหันขวา ตาล่อกแล่กไม่รู้จะโฟกัสจุดใด มือทั้งสองข้างกำชายกางเกงเพราะทำตัวไม่ถูก เธอควรเดินเข้าไปหาเขาในครัว หรือควรจะวิ่งกลับขึ้นไปนอนต่อดี
“หิวข้าวเหรอคะ พี่คิดว่าเราน่าจะแฮงก์แน่ ๆ เลยมาทำข้าวต้มหมูไว้ให้ เสร็จพอดีเลยค่ะ เดี๋ยวพี่ตักออกไปเสิร์ฟ น้องพริกไปนั่งรอที่โต๊ะเลยก็ได้”
“...ค่ะ”
เมื่อมีทางเลือกที่ดีกว่าสองทางแรก
