บทที่ 7
สิงคโปร์หวานมาก
“พะ...พอก่อนค่ะ พริกหายใจไม่ทัน”
มือเล็กดันอกแกร่งของคนที่กำลังจูบเธออย่างดูดดื่มให้ผละออกไป ก่อนที่เธอจะขาดอากาศหายใจตายไปเสียก่อน พัชรีนาฎรีบโกยออกซิเจนเข้าปอดทันทีเมื่อเขายอมปล่อยให้ปากเธอเป็นอิสระ
“พอแล้วเหรอ ไหนบอกว่าเอาอีกไงคะ” อรรถกรเอ่ยล้อ ๆ นัยน์ตาพราวระยับ พลางเกลี่ยผมออกจากใบหน้าสวย ขยับตัวนอนลงข้าง ๆ แล้วรั้งร่างบางเข้ามากอดแนบชิด จากนั้นก็พรมจูบไปทั่วใบหน้าสวยซึ่งไร้เครื่องสำอางอย่างมันเขี้ยว แม้เธอจะบอกว่ายังไม่ได้อาบน้ำ มิหนำซ้ำยังอยู่ในชุดเมื่อคืน เขาก็ไม่คิดรังเกียจเลยสักนิด
“ก็ดูพี่อรรถทำสิ” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาตาขวาง
“พี่ทำอะไรคะ” ชายหนุ่มถามกลั้วเสียงหัวเราะ ทำตาใสซื่อไม่ยอมรับว่าตนทำอะไร
“จูบไม่เว้นช่วงให้พริกหายใจเลย จะฆ่ากันรึไง” ก็เขินแหละตอนที่พูดออกไป แต่จูบกันจนปากเจ่อตั้งแต่โต๊ะกินข้าวยันมาถึงห้องนอนขนาดนี้ เธอจำต้องข่มอาการเขิ
