บทที่ 14
ความชัดเจน
เวลาในแต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับอรรถกร ชายหนุ่มไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย เอาแต่นอนโง่ ๆ ปล่อยให้วันเวลาผ่านไปอย่างว่างเปล่า ทว่าพอถึงจุดหนึ่งก็ต้องฝืนตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียง เพื่อทำไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นเขาต้องเฉาตายในสักวัน
ชีวิตเขาไม่เคยเป็นอย่างนี้ แม้แต่เสียงดนตรีบีตหนัก ๆ ที่เคยชื่นชอบก็ไม่ช่วยอะไร
อรรถกรเลือกขับรถออกมาข้างนอก เพราะไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน แต่ก็ไม่รู้จะไปไหนดี จึงต่อสายหาวริศเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสักพักแล้ว ครั้นจะโทรหาไตรวิทย์ มันก็ยังเคืองเขาอยู่ หรือถ้าจะโทรหานวพล เขาก็ขี้เกียจฟังคำพูดกระแนะกระแหนของมัน
ไอ้เจน่าจะตอบโจทย์ที่สุดในเวลานี้
“เจ อยู่ไหนวะ”
[วันนี้วันอะไร]
“วันพุธ”
[แล้วตอนนี้กี่โมง]
ชายหนุ่มเหล่ตามองนาฬิกาหน้ารถ “สิบโมง”
[อืม นั่นแหละ วันพุธ ตอนสิบโมงเช้า มึงคิดว่ากูควรอยู่ที่ไหน]
“กวนตีน”
อรรถกรปวดหั
