“มาอีกแล้ว”
เพชรกล้าอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาหลังเห็นร่างสูงของภาคิณถือขนมมาฝากบิดาและมารดาของเขาได้ทุกวี่ทุกวัน แถมเจ้าตัวยังมานั่งส่งยิ้มให้เขาและรุ่นพี่คนสนิทที่ในตอนนี้เอาแต่ลอบมองตาขวาง
“น้ำค่ะพี่คิณ” พราวมุกยื่นแก้วน้ำหวานเย็นๆ ให้ชายหนุ่มก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เขา
“มุกเกรงใจพี่คิณจังเลยค่ะ เอาขนมมาให้ทุกวันเลย”
“ไม่เป็นไร พี่เต็มใจเอามาให้”
ภาคิณส่ายหน้าปฏิเสธเพื่อไม่ให้หญิงสาวคิดมาก เขายกแก้วน้ำในมือขึ้นดื่มพร้อมแอบลอบมองใบหน้าหล่อของนายแบบหนุ่ม
พราวมุกมองตามสายตาของผู้ชายที่เธอกำลังปลาบปลื้มก็เห็นเขาเอาแต่จ้องคนตรงหน้า การกระทำแบบนี้ไม่แตกต่างกับการพยายามแสดงความเป็นเจ้าของ
“ผมถามตรงๆ นะพี่คิณ มาที่นี่ไม่ได้จะเอาของฝากมาให้ใครหรอกใช่ไหม”
คนตัวเล็กหันขวับไปมองน้องชายแทบจะในทันทีหลังได้ยินคำถามที่แสนจะตรงไปตรงมา แถมทำเอาคนข้างกายเธอชะงักนิ่งอย่างมีพิรุธ
“พี่ตั้งใจจะเอาของมาฝา
