พราวมุกเข้าไปเปลี่ยนชุดในบ้านพักที่สร้างไว้สำหรับมานอนค้างที่เกาะ โชคดีที่เธอพอมีเสื้อยืดและกางเกงสำหรับใส่แก้ขัดไม่ต้องทนสวมเสื้อผ้าเปียกชื้นไปตลอดทั้งวัน
ร่างบอบบางเปิดประตูออกมาก็เห็นนายแบบหนุ่มยืนทำหน้าเอือมระอา มือเล็กยื่นเสื้อยืดส่งให้เจ้าตัวเปลี่ยนก่อนจะเห็นใบหน้าหล่อมองเมิน
“อย่าบอกนะว่านายจะใส่ชุดนี้ทั้งวัน”
“ใช่”
“บ้าหรือเปล่า เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมตายพอดี”
“ไม่ต้องมายุ่ง”
“เหอะ! คิดว่าฉันอยากยุ่งมากอย่างนั้นเหรอ”
คนตัวเล็กสะบัดหน้างอนใส่พร้อมโยนเสื้อยืดของน้องชายทิ้งไป เธออุตส่าห์เข้ามาชวนคุยอย่างญาติดีทว่าชายหนุ่มกลับไม่เห็นค่า
“น่าเบื่อฉิบหายเลย เมื่อไหร่จะกลับสักที”
ฉลามสบถออกมาด้วยความรำคาญและหงุดหงิดอีกทั้งตอนนี้เขายังรู้สึกไม่สบายตัวเพราะร่างกายสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บหลังต้องทนอยู่ในชุดที่เปียกชื้นแบบนี้
พราวมุกส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาลูกคุณหนูช่างบ่น เธอรีบก้าวเ
