ขณะลออกำลังยืนนิ่งกับภาพที่เห็นไม่นาน ก็ได้ยินเสียงเซ็งแซ่ดังมาจากข้างหลัง
“มึงพี่วัณณ์กับพี่ปืนมาวัดว่ะ”
“เออกูเห็นแล้ว” สิ้นเสียงระริกระรี้ลออก็ตวัดสายตาไปยังต้นเสียง เห็นรุ่นน้องและรุ่นพี่ในหมู่บ้านที่เป็นนางรำ ยืนมองวัณณ์ฎาและปืนด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้มทำเอาหมั่นไส้ไม่น้อย ก่อนจะหันไปทางปันที่เดินมาหาเธอกับบอยพูดพึมพำด้วยใบหน้างุนงง
“พี่กูกับพี่วัณณ์มาทำไมวะ?”
“มาดูกูรำแน่เลยมึง” ขณะบอยกำลังพูดด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้มพอได้ยินคำพูดของลออ
“หยุดฝันค่ะอีบอย” ก็หุบยิ้มเมื่อเพื่อนดับฝัน ก่อนจะเอ่ยถามลออด้วยท่าทีมั่น ๆ
“แล้วเขามาหาใครล่ะ ถ้าไม่ได้มาดูกูซ้อมรำ”
“มึงอยากรู้มึงก็ไปถามเขาสิ” ลออพูดด้วยหัวใจเต้นสั่นระรัวแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว ทว่าก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ปันได้ยินเช่นนั้นก็ไม่รอช้าเอ่ยถามพี่ชายของตนทันที
“อ้ายปืนมาเฮ็ดหยัง” (พี่ปืนมาทำไม)
“อ้ายพาบักวัณณ์มาเบิ่งน้องลออซ้อมรำ” (พี่พาไอ้
