ใช้เวลาไม่นานรถมอเตอร์ไซค์ก็เลี้ยวเข้าไปภายในบ้านไม้สองชั้นหลังไม่ใหญ่มากทว่าพื้นที่กว้างขวาง วัณณ์ฎาก็เห็นหอมและชมพูกำลังจะขับรถออกจากบ้าน จึงมองด้วยใบหน้าหน้าสงสัยว่าสองแม่ลูกมาทำอะไรที่นี่ เช่นเดียวกันลออ
พอวัณณ์ฎาจอดยังตีนบันไดบ้านเรียบร้อยลออก็ลงจากรถ จากนั้นก็หันไปทางชมพูที่มองเธอเขม็ง ลออจึงเบะปากอย่างผู้ชนะก่อนจะหันไปพูดกับวัณณ์ฎาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“หนูไปรอในห้องนะ” พูดจบลออก็เดินสะบัดก้นขึ้นไปบนบ้านท่ามกลางสายตาของสองแม่ลูกที่มองด้วยความความสงสัย แต่พอได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถาม
“มีธุระอะไร?” ทั้งสองจึงละความสนใจจากลออไปยังวัณณ์ฎาที่ยืนไพล่หลังมองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง พอหอมตั้งสติได้ก็รีบสะกิดชมพูที่นั่งซ้อนอยู่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์
ชมพูจึงลงจากรถแล้วเดินถือปิ่นโตกับข้าวที่ทำมาฝากไปหาวัณณ์ฎา พอหยุดยืนข้างหน้าอีกคนเธอก็ยื่นปิ่นโตไปให้พร้อมกับเอ่ยบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“หนูทำกับข้าวมาฝากพ
