ช่วงเย็นของวันหลังจากซ้อมรำเสร็จ ลออก็ขับรถและพูดคุยกับปันกลับบ้านเหมือนเช่นทุกวัน หลังจากพูดคุยเรื่องอื่นพอเป็นพิธีเพื่อนตัวดีได้จังหวะถามเรื่องส่วนตัวของเธอทันที
“มึงกับพี่วัณณ์นี่ยังไงวะ?”
“ก็ไม่ยังไง” ปันขมวดคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่ลออพูด ทั้งที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองไปไกลถึงไหน แต่เพื่อนยังบอกไม่มีอะไร ปันจึงอดพูดด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้
“หวานขนาดนี้มึงยังบอกว่าไม่มีอะไรอีกเหรอวะ”
“ใช่”
“กูงงกับมึงจริง ๆ ตอนนั้นก็ตามจีบเขาเช้าเย็น พอตอนนี้ไม่รู้จะรออะไร” ลออไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะมันมีเหตุผลมากกว่านั้นที่ปันยังไม่รู้ เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงซอยบ้านแล้วปันก็หันไปเอ่ยบอกลออ
“พรุ่งนี้ไม่ได้ซ้อมนะมึง ส่วนมะรืนอย่าลืมไปลองชุดที่ร้านเจ๊หมวยด้วย”
“โอเค” สิ้นเสียงเล็กปันก็เลี้ยวรถเข้าไปในซอยบ้าน ส่วนลออก็ขับรถกลับบ้านแต่พอดวงตามองถนนเบื้องหน้าที่เป็นทางไปบ้านอีกคน เธอจึงหักห้ามใจไม่ให้ไปหาเขา
