“ยุ่งยาก จัดการยิงมันทิ้งแล้วจับไปโยนลงในบ่อจระเข้ซะทั้งแม่ทั้งลูก” อาจหาญพูดขึ้น
“แล้วถ้าคนแถวนี้สงสัยล่ะว่ามันหายไป”
“ชาวบ้านไร้การศึกษาพวกนี้ไม่มีใครสนใจหรอก คิดว่าสองแม่ลูกได้ดิบได้ดีอยู่สบายที่กรุงเทพฯ ไปแล้ว แต่ถึงสงสัยแล้วคนไร้การศึกษาบ้านป่าเมืองเถื่อนเช่นนี้ จะมีใครมีความสามารถดั้นด้นไปตามหานังสองแม่ลูกนั่นล่ะ เอาเวลาไปทำมาหากินไม่ดีกว่าเหรอ”
“พี่ก็พูดถูก”
“กำนันอะไรนั่นก็กำนันบ้านนอก คงถูกเลือกมาเพราะหาคนมาเป็นกำนันไม่ได้ การศึกษาก็น่าจะไม่มี คงไม่ติดใจสงสัยอะไร จนอยากรู้ว่าสองแม่ลูกนั่นเป็นอะไรยังไงต่อหลังจากเข้ากรุงเทพฯ เชื่อพี่สิ จัดการมันซะ ดีกว่าปล่อยให้มันลอยนวล”
“เอาแบบนั้นก็ได้จ้ะ แล้วเราจะพูดยังไงให้แม่มันยอมตามเข้ากรุงเทพฯ ไปด้วย”
“บอกว่าไปส่งลูกสาวไง อยู่ด้วยกันสักพัก ค่อยกลับมาส่งบ้านก็สิ้นเรื่อง ท่าทีมันรักลูกมันจะตาย พอรู้ว่าได้สมบัติก็สั่งให้ลูกมันตามเราเข้า
