2 ชั่วโมงต่อมา
~ครืนนนน~
เสียงคลื่นกระทบฝั่งและกลิ่นทะเลอ่อน ๆ โชยมาเป็นระยะ
แดดตอนเช้าไม่ได้แรงนัก แต่ก็ส่องสว่างจนทุกคนต้องหยีตา
ขณะนี้เหล่านักศึกษาปีหนึ่งทยอยลงจากรถบัสมายืนรวมกันที่ท่าเรือ
เสียงฮือฮาเต็มไปหมด เมื่อเห็นวิวทะเลกว้างไกลสุดสายตา และเรือยอร์ชสุดหรูของตระกูลวรรธนะเดช ที่จอดนิ่งอยู่ไม่ไกล
“โห…สมคำร่ำลือจริง ๆ ว่ะ”
“ใช่ ๆ โคตรโชคดีเลยปีนี้ได้มาที่เกาะนี้!”
“ฉันว่า ถ้าไม่มีลูกสาวของตระกูลวรรธนะเดชมาเรียนปีนี้นะ ไม่มีทางได้มาหรอก!”
เสียงพูดคุยตื่นเต้นไม่ขาดสาย
หลายคนหันไปมอง สายลม ที่ยืนคุยอยู่กับ พิชา ใต้ร่มไม้ใกล้ท่าเรือ
สายลมทำหน้ายุ่ง ๆ เล็กน้อย เมื่อได้ยินว่าตัวเองกลายเป็นจุดศูนย์กลางของการได้มาที่เกาะนี้
พิชา เอื้อมมือมาสะกิดไหล่เบา ๆ
“อย่าไปคิดมาก พวกเขาแค่พูดไปตามปากน่ะ… คนแบบเรา ถ้าใครไม่รู้จักจริง ๆ เขาก็จะคิดแค่นั้น”
สายลมพยักหน้าช้า ๆ กำลังจะพูดตอบ
แต่
