บทที่ 4 โดนหมายหัว

1000 คำ

คนตัวเล็กเดินมายังจุดลงทะเบียนนักศึกษาของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เท้าเล็กเดินฝ่ากลุ่มคนไปที่โต๊ะลงทะเบียนของคณะวิศวะ ดวงตากวาดมองหาช่องที่ยังว่าง ก่อนจะก้าวเข้าไปหารุ่นพี่หญิงคนหนึ่งที่นั่งประจำโต๊ะอยู่ รุ่นพี่คนนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “น้องมาสายนี่คะ ชื่ออะไรเอ่ย?” รุ่นพี่สาวถามเสียงนิ่ง ๆ แต่ชัดเจน แววตานิ่ง ๆ ที่มองมาราวกับจะจำหน้าคนตรงหน้าไว้ให้แม่น สายลมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้กระซิบเบา ๆ “สายลม… นริสาค่ะ” “อะไรนะคะ? พี่ไม่ได้ยินเลย” รุ่นพี่เลิกคิ้วเงยหน้าขึ้นถามอย่างสุภาพ แต่เสียงรอบข้างมันดังกว่าที่สายลมคิดไว้ เธอขยับเข้าใกล้กว่าเดิม พยายามพูดให้ชัดขึ้นอีกนิด “สายลม นริสาค่ะ” “คะ? ขอ ‘นามสกุล’ ด้วยค่ะ” คำถามสุดท้ายทำให้สายลมกลอกตาแรง หัวใจเต้นแรงขึ้นนิดหน่อย อย่างติดรำคาญเล็กน้อย เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองเป็น “คุณหนูวรรธนะเดช” เดี๋ยวจะโดนมองว่าเอาอภิสิทธิ์มาใช้ หรือเป็นเด็กเส้นอะไรทำนองนั้น แต่เสียงรอบข้างมันก็ดังเกินกว่าจะกระซิบต่อไปได้จริง ๆ… หญิงสาวถอนหายใจพรืดอย่างระอาใจ ก่อนจะรวบรวมพลังใจตะโกนออกไปสุดเสียง “สายลม นริสา วรรธนะเดชค่ะ!!!” ทันใดนั้น… ทุกอย่างเงียบลงทันตา บรรยากาศพลันเปลี่ยนเป็นสงบน่าประหลาด ทุกเสียงหยุดลงแทบจะพร้อมกันอย่างน่าเหลือเชื่อ นักศึกษาหลายคนหันขวับมามองทางสายลมเป็นตาเดียว ส่วนคนที่กำลังถ่ายรูปหยุดชัตเตอร์ คนที่กำลังหัวเราะหยุดขำ คนที่กำลังซุบซิบหยุดปากค้าง แม้กระทั่งรุ่นพี่บางคนก็แอบยกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ สายลมยืนนิ่ง กะพริบตาปริบ ๆ รู้สึกว่าทุกสายตากำลังจ้องมองมาที่เธอเหมือนเธอเป็นแมวเปอร์เซียหลงทางกลางฟาร์มวัว ‘เวรแล้ว…’ เธอบ่นในใจ อยากมุดโต๊ะหนีไปให้พ้น ๆ ด้านพอร์ช บริเวณใกล้โต๊ะลงทะเบียน เขาได้ยินชัด ชัดชนิดที่ไม่ต้องตั้งใจฟัง “วรรธนะเดช…” ชื่อนั้นเหมือนระฆังใบใหญ่ที่ดังขึ้นในหัวของพอร์ชทันที ดวงตาของเขาหันขวับไปยังต้นเสียง ก่อนจะสบเข้ากับดวงหน้าของเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นอีกครั้ง หญิงสาวที่เขาเพยิดปากใส่ไปเมื่อเช้า คนที่บังเอิญขึ้นลิฟต์ด้วยกันเมื่อสามวันก่อน คนที่ว่าเขา “โตเหมือนควาย” ตอนนี้เขาแน่ใจแล้ว… เธอคือ น้องสาวของพายุ พายุภัค วรรธนะเดช รุ่นพี่ที่เขาเคารพนับถือมาก คนที่เรียนจบไปเมื่อสองปีก่อน และที่สำคัญ… เป็นแฟนของทอฝัน ผู้หญิงที่เขาเคยคิดจะจีบ แต่ไม่เคยได้โอกาสนั้นเลย พอร์ชยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง คราวนี้รอยยิ้มตรงมุมปากปรากฏขึ้นช้า ๆ ไม่ใช่ยิ้มขำ ไม่ใช่ยิ้มเอ็นดู แต่เป็นรอยยิ้มแบบคนที่เพิ่งเจอชิ้นหมากใหม่บนกระดาน ‘เธอคือ “น้องสาวของเขา” งั้นเหรอ…’ เขากระตุกยิ้ม หรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์ “มาสาย… ปากดี… ยังไม่รู้กติกา” ยัยนี่น่าสนุกกว่าที่คิดแฮะ สายลมยังยืนนิ่งอยู่ตรงโต๊ะลงทะเบียนหลังประกาศชื่อเต็มเสียงออกไป แม้รุ่นพี่จะพยักหน้ารับเอกสาร แต่สายตาทุกคู่ก็ยังคงจับจ้องมาที่เธอไม่ลดละ เธอสูดหายใจลึก พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก้าวถอยออกมา หวังจะหามุมสงบ ๆ ให้อึดอัดน้อยลงสักหน่อย แต่ทันทีที่หันกลับไป… “ไง… คุณนริสา วรรธนะเดช” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ทุ้มต่ำแต่เปี่ยมด้วยน้ำเสียงกวน ๆ สายลมหยุดชะงัก หันขวับกลับไปมองทันที ชายหนุ่มในเสื้อช็อปแดงเพลิง ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล ใบหน้าหล่อเหลานั่นมีรอยยิ้มบาง ๆ แสนจะน่าหมั่นไส้ติดอยู่ตรงมุมปาก “มาสายตั้งแต่วันแรกแบบนี้ ไม่ดีเลยนะครับ…” เขาก้าวเข้ามาอีกก้าว ดวงตาคมกริบสบกับเธอตรง ๆ สายลมขมวดคิ้วทันที ใบหน้าเขาดูคุ้นแปลก ๆ แต่เธอนึกไม่ออกว่าเจอกันที่ไหน คนแบบนี้ ถ้าเคยรู้จักเธอคงจำได้แน่นอน เพราะมัน…น่าหมั่นไส้สุด ๆ “ขอโทษนะคะ…” เธอเอียงคอนิด ๆ อย่างไม่ไว้ใจ “เราเคยเจอกันเหรอ?” พอร์ชยักคิ้ว หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “อ๋อ ไม่แปลกหรอกครับ… คนที่ชอบพูดโดยไม่คิด มักจะไม่ค่อยจำว่าเคยพูดอะไรไว้” สายลมชะงัก ดวงตาเบิกนิด ๆ แต่ก็ยังไม่ปะติดปะต่อ พอร์ชก้มลงเล็กน้อย เอียงหน้าเข้ามาใกล้เธอเพียงนิดเดียว แล้วพูดเสียงเบาพอแค่พวกเขาสองคนจะได้ยิน “ตัวอย่างกับควาย… ออดอ้อนเหมือนเด็กสามขวบ ใช่ไหม?” สายลมเบิกตาโตทันที เธอจำประโยคนั้นได้ คำที่เธอพึมพำตอนอยู่ในลิฟต์ “นาย…!” “ชื่อพอร์ชนะครับ” เขาตัดบทแล้วยืดตัวตรง ยื่นมือไปแตะแผ่นอกตัวเอง “ปี 3 วิศวะเครื่องกล พี่ว้ากของคณะ… และพี่ว้ากของเธอโดยตรง” สายลมกะพริบตา ถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างอัตโนมัติ พร้อมเบ้ปากอย่างหมดคำ พอร์ชยิ้มกว้างกว่าเดิม ก่อนจะพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี…ที่ฟังยังไงก็เหมือนคำขู่ “ไว้วันรับน้องเจอกันนะครับ… เด็กใหม่ที่มาสายตั้งแต่วันแรก” จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไป ปล่อยให้สายลมยืนอ้าปากค้าง ขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม ‘ไอ้บ้านั่น… เป็นพี่ว้ากเหรอ?!’ เธอได้แต่คิดในใจ และลึก ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่า… มหาวิทยาลัยปีแรกของเธอ…ไม่น่าจะสงบสุขแล้วล่ะ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more